Biegunki są objawem towarzyszącym infekcjom wirusowym, bakteryjnym, pasożytniczym oraz wielu chorobom przewlekłym, m.in. nieswoistym zapaleniom jelit1, 2 . Mogą pojawić się też w trakcie antybiotykoterapii1. U części chorych onkologicznych biegunka może być jednym z objawów choroby nowotworowej lub skutkiem ubocznym leczenia, m.in. chemioterapii czy radioterapii okolic jamy brzusznej i miednicy (tj. biegunka popromienna). Ponadto ryzyko wystąpienia biegunki wzrasta u chorych żywionych dojelitowo oraz pacjentów, którzy zostali poddani zabiegom chirurgicznym w obrębie przewodu pokarmowego3. Odpowiednie postępowanie dietetyczne i stosowanie probiotyków może odgrywać istotną rolę w łagodzeniu niepożądanych objawów i poprawie jakości życia pacjentów2, 4 .
Zespół przerostu bakteryjnego (SIBO) to stan, w którym dochodzi do nieprawidłowego wzrostu w jelicie cienkim bakterii, które standardowo bytują tylko w jelicie grubym 5 . Do czynników ryzyka rozwoju SIBO można zaliczyć: zaburzenia czynności motorycznej jelit, np. zespół jelita drażliwego, zaburzenia trawienia (np. przewlekłe zapalenie trzustki), uchyłki jelita grubego, marskość wątroby, niedobory odporności, przewlekła niewydolność nerek, neuropatia cukrzycowa oraz działanie niektórych leków, takich jak opioidy bądź inhibitory pompy protonowej 6.
Ludzka mikrobiota jelitowa określana jest jako zespół ponad 1500 gatunków, które należą do 50 rodzajów, a te do 17 rodzin1 .Dominują tutaj dwa główne typy – Bacteroides i Firmicutes2. Mikroflora jelitowa ma istotny wpływ na homeostazę oraz odporność organizmu3. Zaburzoną równowagę bakteryjną określa się terminem „dysbioza”, która może wywołać lub zaostrzyć przebieg wielu patologii4. Zespół przerostu bakteryjnego – SIBO charakteryzuje się różnicami w jakości, ilości oraz lokalizacji mikroflory jelita cienkiego. Stany, które towarzyszą SIBO, mogą wpływać na rozwój dysbiozy jelitowej1.