Piłkę nożną charakteryzuje wysiłek o wysokiej intensywności (70–80% V2 max) przeplatany niską intensywnością (stanie, chodzenie czy trucht). W dyscyplinie tej trzeba uwzględnić również przerwę między połowami meczu, która pozwala na szybkie dostarczenie węglowodanów oraz uzupełnienie płynów. Niestety, nie można przewidzieć, jaki będzie wydatek energetyczny zawodnika podczas meczu, ponieważ zależy to od poziomu przeciwnika, pozycji na polu oraz stylu gry, który może się zmieniać w trakcie meczu. Oczywiście, są urządzenia, które mierzą ilość przebiegniętych kilometrów na boisku oraz średnią intensywność, natomiast nie biorą one pod uwagę takich parametrów, jak zwiększenie wydatku energetycznego przy zmianie kierunku piłki, wyrzucanie piłki zza linii autowej czy przyjmowanie piłki „na główkę”. W tworzeniu strategii żywieniowej piłkarzy rzadko mówi się o roli żywienia przy rozwijaniu funkcji poznawczych, takich jak „czytanie” gry czy podejmowanie taktycznych decyzji oraz kontroli motorycznej¹.

Z obserwacji Renona i wsp. wynika, że hiszpańscy piłkarze nie spożywają posiłków o odpowiedniej kaloryczności, a w konsekwencji nie spełniają założeń diety odpowiadającej tej dyscyplinie. Należy podkreślić, że zbyt niska podaż energetyczna zarówno przed meczem, jak i w trakcie (przerwa) wiąże się ze spadkiem wydolności zawodnika, a co za tym idzie – zwiększeniem ryzyka urazów szczególnie w II połowie meczu. Hawkins i wsp. w swoim badaniu zwrócili uwagę na fakt, że 25% kontuzji powstaje podczas ostatnich 15–20 minut².