Zaćma diagnozowana jest częściej u kobiet i osób w podeszłym wieku (> 60 roku życia). Okuliści rozróżniają dwa rodzaje tej jednostki chorobowej: zaćmę wrodzoną oraz nabytą. Wśród tej drugiej wyróżnia się dodatkowo zaćmę pierwotną starczą, zaćmę przedwczesną i zaćmę wtórną.

Na uwagę zasługuje zwłaszcza zaćma pierwotna starcza, ponieważ jest ona najczęściej diagnozowana. Za główną przyczynę jej powstania uważa się stres oksydacyjny wywołany wolnymi rodnikami oraz/lub narażenie na działanie takich czynników, jak: promienie UV, promieniowanie rentgenowskie czy ultradźwięki. Liczne publikacje naukowe wykazują, iż w soczewce osób cierpiących na zaćmę gromadzą się produkty peroksydacji lipidów. Co więcej, niedobory w diecie witamin o działaniu antyoksydacyjnym zwiększają ryzyko wystąpienia katarakty. Wraz z wiekiem zmniejsza się także stężenie luteiny i zeaksantyny występującej w soczewce, co może predysponować do wystąpienia choroby. Z kolei zwiększone spożycie tryptofanu i witamin z grupy B może zmniejszać ryzyko zachorowania na zaćmę^{1, 2, 3, 4}.

Natomiast cukrzyca, atopowe zapalenie skóry oraz niektóre leki są najczęstszymi przyczynami wystąpienia zaćmy przedwczesnej.

Do głównych czynników przyczyniających się do wystąpienia wtórnej postaci zaćmy zalicza się m.in.: jaskrę, stany zapalne, tężyczkę, urazy^{1, 2, 3}.

Objawy zgłaszane przez pacjenta podczas wywiadu, które powinny nas zaniepokoić:

• Ostatnio widzę wszystko jakby za mgłą.
• Od jakiegoś czasu przy słabszym oświetleniu lepiej widzę.
• Moje oczy szybko się męczą.
• Wydaje mi się, że przedmioty, na które patrzę, często są zniekształcone.