Hipoglikemia reaktywna jest stanem obniżenia stężenia glukozy w surowicy oraz wystąpienia objawów charakterystycznych dla hipoglikemii w czasie od dwóch do pięciu godzin po spożyciu posiłku o wysokiej zawartości węglowodanów. Pierwsze wzmianki dotyczące hipoglikemii reaktywnej pojawiły się w 1924 roku − Seale Harris zaproponował tę nazwę dla zespołu objawów poposiłkowych związanych z obniżeniem się stężenia glukozy. Według autora, główną przyczyną wystąpienia dolegliwości były zaburzenia nastroju.

Mimo upływu lat, nadal nie ustalono jednoznacznych kryteriów diagnostycznych, jak również algorytmu postępowania oraz leczenia.

Hipoglikemię poposiłkową można różnicować na: hipoglikemię poposiłkową (reaktywną), hipoglikemię reaktywną idiopatyczną (ang. idiopathic reactive hypoglycemia – IRH) oraz hipoglikemię występującą we wczesnym etapie cukrzycy typu 2. Pierwsza z nich występuje m.in. u pacjentów po operacji żołądka (np. resekcji, operacjach bariatrycznych). Jej przyczyną jest zbyt szybkie opróżnianie żołądka oraz nadmierna sekrecja insuliny. Zmniejszenie stężenia glukozy występuje najwcześniej po 60–120 minut po posiłku.

Drugi rodzaj hipoglikemii (IRH) stanowi zespół objawów występujących najczęściej 2–5 godzin po posiłku, zwykle u pacjentów bez innych jednostek chorobowych współistniejących. Trzeci rodzaj hipoglikemii jest związany z dysfunkcją wydzielania insuliny w pierwszej fazie, co w konsekwencji sprzyja wydłużaniu się fazy drugiej, co skutkuje obniżeniem stężenia glukozy po 3−4 godzinach po posiłku. Ten rodzaj hipoglikemii obserwuje się u pacjentów z wieloma czynnikami ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2.

W rozpoznaniu rodzaju hipoglikemii bardzo istotny jest dobrze zebrany wywiad.

W przebiegu hipoglikemii reaktywnej idiopatycznej po spożyciu posiłku powinny występować: objawy hipoglikemii, niskie stężenie glukozy we krwi oraz ustąpienie objawów po spożyciu węglowodanów (tzw. triada Whipple’a). W literaturze autorzy podkreślają, że w sytuacji obserwowania objawów typowych dla niedocukrzenia, bez współistniejących niskich wartości glikemii, przyczyną tego stanu może być np. wzmożone napięcie układu wegetatywnego.