Dieta ketogeniczna, początkowo stosowana w leczeniu padaczki, zyskuje coraz większe zainteresowanie wśród sportowców oraz osób aktywnych fizycznie. Choć teoretycznie ten model żywienia może wspomagać wydolność w długotrwałym wysiłku, wyniki badań naukowych nie są jednoznaczne. W artykule omówiono oficjalne stanowisko na temat zastosowania diety ketogenicznej u osób aktywnych fizycznie wydane przez Międzynarodowe Towarzystwo Żywienia w Sporcie.
Dieta ketogeniczna (KD, ang. ketogenic diet) jest nieodłącznym elementem dietetyki i nauk żywieniowych już od początku XX wieku. Początkowo jej zastosowanie miało miejsce w próbach wspomagania leczenia żywieniowego padaczki lekoopornej, co okazało się skuteczne i stosowana jest w zmodyfikowanej formie aż po dziś dzień1. Jednak dopiero od niedawna w świecie nauki głośno mówi się o potencjalnym wykorzystaniu rożnego rodzaju KD u sportowców oraz osób aktywnych fizycznie. Przełomowym badaniem, które stało się inspiracją do dalszego badania diety ketogenicznej w sporcie, było badanie Phinneya z 1983 roku. Analizie została w nim poddana grupa dobrze wytrenowanych kolarzy, spożywająca poniżej 20 g węglowodanów na dobę (przy jednoczesnym umiarkowanym spożyciu białka), w którym zaobserwowano nieznaczną poprawę zdolności wysiłkowych w teście „do wyczerpania”2.
Dieta ketogeniczna, początkowo stosowana w leczeniu padaczki, zyskuje coraz większe zainteresowanie wśród sportowców oraz osób aktywnych fizycznie. Choć teoretycznie ten model żywienia może wspomagać wydolność w długotrwałym wysiłku, wyniki badań naukowych nie są jednoznaczne. W artykule omówiono oficjalne stanowisko na temat zastosowania diety ketogenicznej u osób aktywnych fizycznie wydane przez Międzynarodowe Towarzystwo Żywienia w Sporcie.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Wzrost liczby chorób metabolicznych oraz chorób układu krążenia skłania do poszukiwania dokładniejszych narzędzi diagnostycznych w ocenie ryzyka zdrowotnego. Tradycyjne wskaźniki, takie jak BMI czy WHR, nie zawsze odzwierciedlają pełny obraz dystrybucji tkanki tłuszczowej, zwłaszcza jej formy trzewnej. Nowoczesne wskaźniki, jak VAI, BAI czy RFM, łączą dane antropometryczne i biochemiczne, oferując precyzyjniejszą ocenę stanu zdrowia.
Sproszkowana zielona herbata z Japonii, zdobywa coraz większą popularność również w środowiskach naukowych. Matcha, bo o niej mowa, wyróżnia się nie tylko smakiem czy intensywnym zielonym kolorem, ale przede wszystkim swoim unikalnym składem fitochemicznym, który różni się od innych napojów, takich jak klasyczna zielona herbata czy kawa. Jakie składniki bioaktywne, właściwości i potencjalne korzyści prozdrowotne mogą płynąć ze stosowania matchy w codziennej diecie.
Łojotokowe zapalenie skóry (ŁZS) to przewlekła, zapalna choroba skóry dotycząca znacznej części populacji. Leczenie konwencjonalne obejmuje leki przeciwgrzybicze i przeciwzapalne. Rosnące zainteresowanie budzi dieta i suplementacja jako element wspierający terapie i przyczyniający się do skutecznego zniwelowania uciążliwych objawów pacjentów.
