U pacjentów z IBS, często jest osłabiona bariera jelitowa i występuje nadmierna przepuszczalność jelit. Maślan sodu przyspiesza regenerację nabłonka jelitowego, wzmacniając produkcję mucyn i zmniejszając przepuszczalność jelitową w jelicie cienkim i jelicie grubym1.
W odpowiedzi na rosnące wyzwania związane z leczeniem chorób przewodu pokarmowego i koniecznością regeneracji mikrobioty jelitowej, składniki takie jak maślan sodu, probiotyki i prebiotyki stają się kluczowymi elementami nowoczesnej dietoterapii. Maślan sodu, będący krótkołańcuchowym kwasem tłuszczowym (SCFA), wykazuje szerokie działanie troficzne i przeciwzapalne, które wspiera zdrowie jelit i jest szczególnie skuteczne w leczeniu zespołu jelita drażliwego (IBS) i innych zaburzeń pracy jelit wywołanych różnymi czynnikami w tym, na przykład przyjmowaniem leków np. antybiotyków. Niniejszy artykuł omawia mechanizmy działania maślanu sodu, wybranych probiotyków i prebiotyków oraz ich synergistyczne działanie we wspomaganiu zdrowia przewodu pokarmowego.
U pacjentów z IBS, często jest osłabiona bariera jelitowa i występuje nadmierna przepuszczalność jelit. Maślan sodu przyspiesza regenerację nabłonka jelitowego, wzmacniając produkcję mucyn i zmniejszając przepuszczalność jelitową w jelicie cienkim i jelicie grubym1.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Jednym z najbardziej istotnych czynników wpływających na zwiększenie ryzyka wystąpienia hiperurykemii i dny moczanowej jest nadmierna masa ciała. W wielu badaniach zauważono, że wraz ze wzrostem masy ciała rośnie również ryzyko wystąpienia podwyższonych stężeń kwasu moczowego oraz ostrego ataku dny5–8.
Niezdrowa dieta, bogata w żywność typu fast food, przy jednoczesnym braku podstawowych tłuszczów, witamin i minerałów, wiązana jest z występowaniem zespołu zaburzeń uwagi, depresji, chorób otępiennych oraz schizofrenii, zwłaszcza w krajach uprzemysłowionych15,19.
Przy planowaniu strategii leczenia otyłości zaleca się przede wszystkim rozpoznanie przyczyny leżącej u podstawy jej rozwoju, a także ocenę stopnia motywacji pacjenta i jego zaangażowania.
