Dysfagia jest powszechnym, a zarazem poważnym problemem wśród pacjentów onkologicznych. Opisywane zaburzenie wpływa nie tylko na komfort życia, ale także na stan odżywienia pacjenta, jak i skuteczność prowadzonego leczenia. Właściwe postępowanie dietetyczne jest kluczowe w zapobieganiu powikłaniom, jak i szybszej rekonwalescencji chorego.
Dysfagia to inaczej zaburzenia połykania. Polega na utrudnionym przechodzeniu pokarmu lub płynu z jamy ustnej do żołądka. Dysfagia może być ustnogardłowa, czyli odczuwana jako niemożność uformowania kęsa pokarmowego i przemieszczenia go z jamy ustnej do gardła i przełyku lub przełykowa, czyli uczucie zalegania kęsa za mostkiem, rozpierania, gniecenia w klatce piersiowej, przeszkody w przełyku albo uczucie zatrzymywania się pokarmu w czasie przemieszczania się przez przełyk1–3. W przypadku problemów z przełykaniem dodatkowo możliwe jest odczuwanie bólu. Bolesne przełykanie nazywane jest odynofagią. Zazwyczaj ból jest odczuwany za mostkiem, podczas przechodzenia kęsa pokarmowego przez przełyk. Czasami terminem tym określa się również ból odczuwany w gardle podczas przełykania (odynofagia ustno-gardłowa)1–3.
Dysfagia jest powszechnym, a zarazem poważnym problemem wśród pacjentów onkologicznych. Opisywane zaburzenie wpływa nie tylko na komfort życia, ale także na stan odżywienia pacjenta, jak i skuteczność prowadzonego leczenia. Właściwe postępowanie dietetyczne jest kluczowe w zapobieganiu powikłaniom, jak i szybszej rekonwalescencji chorego.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Wzrost liczby chorób metabolicznych oraz chorób układu krążenia skłania do poszukiwania dokładniejszych narzędzi diagnostycznych w ocenie ryzyka zdrowotnego. Tradycyjne wskaźniki, takie jak BMI czy WHR, nie zawsze odzwierciedlają pełny obraz dystrybucji tkanki tłuszczowej, zwłaszcza jej formy trzewnej. Nowoczesne wskaźniki, jak VAI, BAI czy RFM, łączą dane antropometryczne i biochemiczne, oferując precyzyjniejszą ocenę stanu zdrowia.
Sproszkowana zielona herbata z Japonii, zdobywa coraz większą popularność również w środowiskach naukowych. Matcha, bo o niej mowa, wyróżnia się nie tylko smakiem czy intensywnym zielonym kolorem, ale przede wszystkim swoim unikalnym składem fitochemicznym, który różni się od innych napojów, takich jak klasyczna zielona herbata czy kawa. Jakie składniki bioaktywne, właściwości i potencjalne korzyści prozdrowotne mogą płynąć ze stosowania matchy w codziennej diecie.
Łojotokowe zapalenie skóry (ŁZS) to przewlekła, zapalna choroba skóry dotycząca znacznej części populacji. Leczenie konwencjonalne obejmuje leki przeciwgrzybicze i przeciwzapalne. Rosnące zainteresowanie budzi dieta i suplementacja jako element wspierający terapie i przyczyniający się do skutecznego zniwelowania uciążliwych objawów pacjentów.
