Wysiękowe zapalenie ucha (OMS − otitis media with effusion) charakteryzuje się obecnością nieropnego płynu w jamie bębenkowej przy prawidłowo zachowanej ciągłości błony bębenkowej, bez towarzyszących ogólnych objawów zapalenia. Płyn najczęściej ma charakter surowiczy, śluzowy lub surowiczo-śluzowy. Obecność wysięku za błoną bębenkową przez okres dłuższy niż 3 miesiące świadczy o przewlekłym procesie i może prowadzić do trwałego ubytku słuchu i w konsekwencji do opóźnienia rozwoju mowy u dziecka.
Według niektórych danych, wysiękowe zapalenie ucha może dotykać aż 80% pacjentów od urodzenia do wieku szkolnego. Wykazano, że u 30% dzieci schorzenie może mieć charakter nawrotowy. Najwyższą zapadalność na wysiękowe zapalenie ucha obserwuje się u dzieci do 10 roku życia, ze szczególnym nasileniem w okresie jesienno-zimowym i wczesnowiosennym. Schorzenie to jest jedną z częstszych przyczyn niedosłuchu występującego u dzieci. W większości przypadków jednak OMS ulega samoistnej regresji i może pozostać niezdiagnozowane.
Wysiękowe zapalenie ucha można podzielić na ostre wysiękowe zapalenie ucha o krótszym, ale bardziej intensywnym przebiegu, oraz na przewlekłe wysiękowe zapalenie ucha przebiegające często z infekcją górnych dróg oddechowych, powodujące uczucie przelewania się w uchu oraz silny i pulsacyjny ból, a w konsekwencji niedosłuch. Badania wskazują, że dłuższe zaleganie płynu w jamie bębenkowej zmniejsza szansę na samowyleczenie i zwiększa ryzyko wystąpienia powikłań. Istotne zatem jest wczesne wykrycie schorzenia. Diagnostyka opiera się przede wszystkim na dobrze przeprowadzonym wywiadzie zdrowotnym z pacjentem oraz na wykonaniu badania słuchu przy pomocy audiometrii tonalnej i impedancyjnej.
Etiologia schorzenia nie jest do końca poznana. Najczęstszym czynnikiem, który może sprzyjać rozwojowi zapalenia, wydaje się zaburzenie drożności trąbki słuchowej Eustachiusza, której prawidłowa funkcja polega między innymi na wyrównywaniu ciśnienia w jamie bębenkowej, oczyszczaniu oraz ochronie ucha środkowego. Do głównych przyczyn indukujących wysiękowe zapalenie ucha należą również zakażenia bakteryjne i wirusowe, zaburzenia odporności oraz alergie.
Wysiękowe zapalenie ucha a alergia
Według niektórych doniesień naukowych, występowanie wysiękowego zapalenia ucha związane jest z zaburzeniami funkcji trąbki słuchowej spowodowanymi brakiem drożności na tle alergicznym. Wykazano, że w większości przypadków schorzenie jest poprzedzone lub współwystępuje z zakażeniem górnych dróg oddechowych. R. Labadie i jego zespół w swoich badaniach zauważyli zwiększoną ilość płynu w uchu środkowym u szczurów z alergią (w porównaniu do szczurów bez alergii), co tłumaczono blokadą trąbki słuchowej spowodowaną obrzękiem alergicznym błony śluzowej i brakiem drenażu jamy ucha środkowego. Kolejne badania dowiodły silnego związku współwystępowania wysiękowego zapalenia ucha z alergicznym nieżytem nosa, co również miało potwierdzić związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy alergią a OMS. Hurst i jego zespół wykazali natomiast dodatkowo obecność przeciwciał IgE w wysięku u dzieci z chorobą atopową, co może być odzwierciedleniem zlokalizowanego miejscowo aktywnego procesu u pacjentów z chorobą atopową. Wyniki tego badania potwierdziły teorię, według której nadwrażliwość typu I jest czynnikiem sprzyjającym rozwojowi wysiękowego zapalenia ucha.
Wysiękowe zapalenie ucha (OMS − otitis media with effusion) charakteryzuje się obecnością nieropnego płynu w jamie bębenkowej przy prawidłowo zachowanej ciągłości błony bębenkowej, bez towarzyszących ogólnych objawów zapalenia. Płyn najczęściej ma charakter surowiczy, śluzowy lub surowiczo-śluzowy. Obecność wysięku za błoną bębenkową przez okres dłuższy niż 3 miesiące świadczy o przewlekłym procesie i może prowadzić do trwałego ubytku słuchu i w konsekwencji do opóźnienia rozwoju mowy u dziecka.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Hipercholesterolemię, czyli zwiększone stężenie cholesterolu całkowitego we krwi (wg Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego) rozpoznaje się, gdy wynosi ono > 190 mg/dl, a stężenie cholesterolu LDL > 115 mg/dl. Cholesterol jest lipidem występującym we krwi w tzw. lipoproteinach, będących związkami lipidowo-białkowymi.
Miód lipowy powstaje z nektarów i spadzi. W polskim klimacie pszczoły pozyskują go głównie z lipy szerokolistnej (Tilia platyphyllos) i lipy drobnolistnej (Tilia cordata). Może mieć barwę od jasnożółtej do lekko zielonej i zależy ona od okresu jego zbioru, im później pozyskiwany tym odcień jest ciemniejszy. Podczas krystalizacji staje się złocistożółty. Jego smak jest określany jako ostry, gorzkawy, delikatnie ziołowy. Zapach wyraźnie lipowy.
W medycynie naturalnej wykorzystywany jest do wspomagania leczenia zapalenia górnych dróg oddechowych, przeziębienia i grypy. Dodatkowo wykazuje działanie rozgrzewające, przeciwgorączkowe i wykrztuśne. Wiele osób sięga po niego gdy jest narażonych na silny stres, gdyż ma właściwości uspokajające i odprężające.
Okres zimowy, a przede wszystkim świąteczny, kojarzy się niezmiennie z zapachem i smakiem przypraw, które w tym czasie dodawane są zarówno do potraw jak i napojów. Ich właściwości smakowe i wybitny aromat, to nie jedyne "zalety" cynamonu, anyżu czy imbiru. Wiele z nich ma właściwości zdrowotne, o czym warto informować lub przypominać naszym pacjentom.
