menu close arrow_back_ios person_add home

Analiza przypadku dziecka z hipercholesterolemią

Dietetyk Kamilla Strączek

DIETETYKA DZIECIĘCA

18-11-2015

2/2015

Hipercholesterolemię, czyli zwiększone stężenie cholesterolu całkowitego we krwi (wg Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego) rozpoznaje się, gdy wynosi ono > 190 mg/dl, a stężenie cholesterolu LDL > 115 mg/dl. Cholesterol jest lipidem występującym we krwi w tzw. lipoproteinach, będących związkami lipidowo-białkowymi.

Najwięcej cholesterolu całkowitego (ok. 2/3–3/4 ilości) transportują cząsteczki o nazwie „lipoproteiny o małej gęstości” (ang. low density lipoproteines – LDL). Z tego powodu hipercholesterolemia związana jest ze zwiększonym stężeniem cholesterolu LDL (LDL-C). Obok kilku ważnych i potrzebnych organizmowi funkcji, jakie pełni cholesterol LDL, wykazuje on również działanie aterogenne − na skutek nieprawidłowo zbilansowanej diety, bogatej w nasycone kwasy tłuszczowe i cholesterol, a ubogiej w błonnik pokarmowy i witaminy antyoksydacyjne, przy braku aktywności fizycznej sprzyja otyłości. Z kolei niska aktywność fizyczna i otyłość stanowią czynniki środowiskowe obniżające poziom cholesterolu HDL (HDL-C), czyli lipoprotein o dużej gęstości (ang. high density lipoproteins). Lipoproteiny te odgrywają ważną rolę w przemianach lipidowych, gdyż odbierają nadmiar cholesterolu z komórek i przenoszą go do wątroby, gdzie ulega on dalszemu metabolizowaniu lub wydzielaniu z żółcią. Cząsteczki HDL-C mogą też pobierać cholesterol bezpośrednio z krążenia i przekazywać do wątroby, aby w ten sposób zapobiegać powstawaniu ognisk miażdżycowych. Reasumując, wśród wielu czynników ryzyka wystąpienia powikłań miażdżycy jednym z najistotniejszych jest zwiększone stężenie w osoczu krwi cholesterolu całkowitego i LDL-C oraz zmniejszone stężenie HDL-C.

 

Rodzinna hipercholesterolemia

Hipercholesterolemia jest najczęściej wywołana nieprawidłową dietą nakładającą się na podatność genetyczną. Oznacza to dominację czynnika środowiskowego nad czynnikami genetycznymi trudnymi do określenia. Są jednak sytuacje, w których dominuje czynnik genetyczny występujący rodzinnie. Gdy u pacjentów i ich najbliższych krewnych odnotowuje się duże stężenia cholesterolu całkowitego średnio między 300 mg/dl a 500 mg/dl, oznacza to hipercholesterolemię rodzinną (FH, ang. familial hypercholesterolemia). Najczęstszą przyczyną tej choroby jest zaburzenie spowodowane mutacją genu receptora dla LDL-C lub genu apolipoproteiny B 100. Do innych monogenowych dyslipidemii zalicza się:

Hipercholesterolemię, czyli zwiększone stężenie cholesterolu całkowitego we krwi (wg Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego) rozpoznaje się, gdy wynosi ono > 190 mg/dl, a stężenie cholesterolu LDL > 115 mg/dl. Cholesterol jest lipidem występującym we krwi w tzw. lipoproteinach, będących związkami lipidowo-białkowymi.

Chcesz przeczytać więcej?

Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.


O autorze

Kamilla Strączek

CZYTAM ARTYKUŁY

Pracownik Kliniki Pediatrii, Endokrynologii, Diabetologii, Chorób Metabolicznych i Kardiologii Wieku Rozwojowego SPSK nr 1 PUM.