Ostatnio coraz więcej osób wybiera dietę bezglutenową, choć nie ma ku temu medycznych wskazań. Jedni wierzą, że dzięki diecie pozbawionej glutenu uzyskają niższą masę ciała, poprawi się ich uroda i samopoczucie, inni wierzą, że znikną bóle brzucha, wzdęcia, biegunki i kłopoty ze snem, jeszcze inni mają nadzieję, że uda im się opanować chorobę autoimmunologiczną. Czy to wszystko jest możliwe do osiągnięcia dzięki wyeliminowaniu jednego składnika pokarmowego? Czy samowolne eksperymentowanie z dietą bezglutenową, bez odpowiedniej diagnostyki, jest słuszne?

Celiakia (synonim: glutenozależna choroba trzewna) − to choroba zapalna jelita cienkiego o podłożu immunologicznym, spowodowana trwałą nietolerancją glutenu zawartego w zbożach (m.in. w pszenicy, życie i jęczmieniu). Występuje u osób z predyspozycją genetyczną. Celiakia jest uważana obecnie za jedną z najczęściej występujących na świecie chorób uwarunkowanych genetycznie. Częstość występowania potwierdzonej celiakii u osób dorosłych wynosi do 1,0%.

Zespół jelita nadwrażliwego (ang. IBS – irritable bowel syndrome) − to przewlekła choroba jelit objawiająca się dyskomfortem i/lub bólem brzucha (najczęściej umiejscowionym w podbrzuszu i jego lewym dolnym kwadrancie) związanym z defekacją, zmianą rytmu wypróżnień. Co ciekawe, nasila się po posiłku, natomiast ulega złagodzeniu dopiero po wypróżnieniu. Dodatkowo mogą pojawić się wzdęcia brzucha, nudności, wymioty, zgaga.

Nierzadko obserwuje się dolegliwości ze strony układu moczowo-płciowego, do których zaliczyć można m.in. częstomocz czy bolesne współżycie seksualne.