Biorąc pod uwagę wyniki badań oceniające stan zdrowia ludności Polski przedstawione przez Główny Urząd Statystyczny (GUS), choroby tarczycy są jedną z dziesięciu najczęściej pojawiających się chorób przewlekłych wśród dorosłych kobiet². Niedoczynność tarczycy jest najczęstszym zaburzeniem dotyczącym tego narządu. Choroba ta dotyczy około 2% osób, a częstość jej występowania zwiększa się wraz z wiekiem¹

Niedoczynność tarczycy (hypothyreosis) spowodowana jest niedoborem produkowanego przez ten narząd prohormonu – tyroksyny (T4), a w dalszej kolejności nieodpowiedniego działania w komórkach docelowych właściwego hormonu – trójjodotyroniny (T3)³. Biorąc pod uwagę przyczynę powstawania tej choroby, wyróżnia się następujące typy niedoczynności tarczycy:

• pierwotna, gdzie niedobór hormonów produkowanych przez tarczycę spowodowany jest uszkodzeniem tego narządu; główne przyczyny niedoczynności pierwotnej mogą być następujące:
  • przewlekłe autoimmunologiczne zapalenie tarczycy (choroba Hashimoto) związane z występowaniem w organizmie przeciwciał skierowanych przeciwko antygenom tarczycy,
  • inne zapalenie tarczycy, jak np. zapalenie poporodowe czy podostre zapalenie de Quervaine’a,
  • operacje tarczycy związane z całkowitym bądź częściowym wycięciem tego organu,
  • nadmierna radioterapia jodem występująca w przypadku leczenia nowotworów okolic głowy i szyi,
  • wrodzona niedoczynność tarczycy spowodowana niedoborem jodu w okresie ciąży,
  • zażywanie niektórych leków, takich jak: fenytoina, interferon czy związki niklu,
  • niedobór jodu w diecie w przypadku osób zamieszkujących tereny o niskim stężeniu tego pierwiastka, jak: Andy, Himalaje, centralna Afryka, Rumunia i Bułgaria;
• wtórna, spowodowana niedostateczną produkcją hormonu tyreotropowego (TSH), wynikająca z uszkodzenia przedniego płata przysadki mózgowej;
• trzeciorzędowa, związana jest z nieodpowiednim działaniem i wynikającą z tego niedostateczną ilością produkowanego przez ten gruczoł hormonu – tyreoliberyny (TRH)^3-5.