Okres dojrzewania jest szczególnym czasem w życiu człowieka, charakteryzującym się zwiększeniem tempa wzrastania oraz pojawieniem się cech pokwitania. W tym czasie nastolatki zwracają większą uwagę na własną sylwetkę, co jest spowodowane dużą dynamiką zmian wymiarów ciała oraz kształtowaniem się typu budowy somatycznej. Zapotrzebowanie na składniki odżywcze znacznie wzrasta, co związane jest nie tyle z wiekiem kalendarzowym, ale zależy od zaawansowania dojrzewania płciowego.

Żywienie w pierwszym okresie życia dziecka ma istotne znaczenie dla tzw. programowania metabolicznego (żywieniowego). Niewłaściwy czas i sposób podaży składników pokarmowych oraz ich niewystarczająca ilość wpływają niekorzystnie na metabolizm i przebieg procesów fizjologicznych dziecka. Może to skutkować zwiększonym ryzykiem pojawienia się takich chorób jak otyłość, choroby alergiczne czy choroby układu krążenia1,2. Idealnym wzorcem żywienia niemowlęcia jest mleko matki. Dążenie do wyłącznego karmienia piersią (lub pokarmem matki) przez okres pierwszych 6 miesięcy życia powinno być priorytetem w żywieniu niemowląt. Krótsze lub częściowe karmienie mlekiem matki również wykazuje korzystne właściwości i powinno być kontynuowane tak długo, jak będzie to odpowiednie dla matki i dziecka.

Z powodu niepokoju związanego z objawami kolki niemowlęcej wizyta pediatry w pierwszym okresie życia dziecka szacowana jest na około 10 do 20 procent wszystkich wizyt lekarskich.

Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) jest chorobą tkanki łącznej. Dolegliwość ma charakter zapalny, przewlekły, o podłożu autoimmunologicznym, dotyka około 1% światowej populacji. Najczęściej występującą postacią u dzieci jest młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów (MIZS). Stanowi ono najczęstszą artropatię zapalną wieku dziecięcego o nieznanej etiologii. Postać układowa (uMIZS) charakteryzuje się najcięższym przebiegiem klinicznym oraz ryzykiem najpoważniejszych powikłań. Żywienie w tej grupie pacjentów jest problematyczne ze względu na brak wytycznych, na których można by oprzeć zalecenia przeznaczone dla pacjentów.

Żywienie pozajelitowe (parenteralne) można zdefiniować jako dostarczanie do organizmu wszystkich niezbędnych składników odżywczych – białka, energii, elektrolitów, witamin, pierwiastków śladowych i wody – drogą dożylną. Ten sposób żywienia stosowany jest u pacjentów, u których nie ma możliwości podaży składników odżywczych przez przewód pokarmowych lub dla których żywienie tą drogą jest niewystarczające lub przeciwwskazane.
 

Otyłość towarzyszy naszej populacji od wieków. Ostatnie kilka dekad charakteryzuje się gwałtownym wzrostem występowania tej choroby. Otyłość nie jest jedynie wizualnym problemem kosmetycznym, ale stanowi znaczące zagrożenie dla zdrowia i życia. Intensywny wzrost masy ciała oraz zbyt niska aktywność fizyczna mają związek z przyrostem tłuszczowej masy ciała. Otyłość może być również objawem choroby, jak w przypadku zespołu Pradera-Williego. Choroba „wiecznego głodu” jest doskonałym przykładem tego, jak niepohamowany apetyt i znikoma aktywność fizyczna mogą doprowadzić do zagrażających życiu komplikacji, takich jak: zaburzenia oddychania, niewydolność serca i układu krążenia. Dlatego tak ważne jest poznanie patomechanizmu w zespole Pradera-Williego, aby ograniczyć do minimum konsekwencje otyłości.