Otyłość towarzyszy naszej populacji od wieków. Ostatnie kilka dekad charakteryzuje się gwałtownym wzrostem występowania tej choroby. Otyłość nie jest jedynie wizualnym problemem kosmetycznym, ale stanowi znaczące zagrożenie dla zdrowia i życia. Intensywny wzrost masy ciała oraz zbyt niska aktywność fizyczna mają związek z przyrostem tłuszczowej masy ciała. Otyłość może być również objawem choroby, jak w przypadku zespołu Pradera-Williego. Choroba „wiecznego głodu” jest doskonałym przykładem tego, jak niepohamowany apetyt i znikoma aktywność fizyczna mogą doprowadzić do zagrażających życiu komplikacji, takich jak: zaburzenia oddychania, niewydolność serca i układu krążenia. Dlatego tak ważne jest poznanie patomechanizmu w zespole Pradera-Williego, aby ograniczyć do minimum konsekwencje otyłości.
Otyłość jest obserwowana od najdawniejszych czasów, a jej przyczyny i skutki zmieniały się na przestrzeni wieków. W przeszłości osoby z nadmierną masą ciała były postrzegane jako zamożne i żyjące w dostatku, natomiast nadmiar tkanki tłuszczowej uchodził za przejaw wysokiego statusu materialnego. Pierwsze informacje dotyczące otyłości pojawiają się już na przełomie V i IV wieku p.n.e. Hipokrates jako pierwszy zaobserwował, iż nadmierna masa ciała może mieć związek ze skróceniem długości życia. Dynamiczny i intensywny rozwój badań naukowych dotyczących epidemiologii chorób związanych z otyłością spowodował, że w Światowa Organizacja Zdrowia (World Health Organisation − WHO) wpisała otyłość na listę chorób.
Otyłość jest chorobą przewlekłą, charakteryzuje się nieprawidłowym stosunkiem przyjmowanej energii oraz wydatku energetycznego związanego z aktywnością fizyczną. Nadmierny wzrost masy ciała spowodowany rozwojem tkanki tłuszczowej powyżej wartości prawidłowych, ustalonych dla danego wieku, płci i rasy, jest przyczyną wielu chorób towarzyszących otyłości. Udowodniono, że otyłość zwiększa ryzyko zapadalności na niektóre choroby, w tym choroby układu krążenia, cukrzycę typu 2, obturacyjny bezdech senny, niektóre typy nowotworów, zapalenie kości i stawów. Badania wykazały dodatkowo, iż otyłość skraca oczekiwaną długość życia. Otyłość olbrzymia może prowadzić do niepełnosprawności i uzależnienia od osób trzecich. Jak wynika z raportu Głównego Urzędu Statystycznego, pod koniec 2009 r. ponad 61% mężczyzn ważyło ponad normę (45% miało nadwagę, 17% otyłość). U kobiet sytuacja wyglądała nieco lepiej − 45% kobiet ważyło zbyt dużo (30% miało nadwagę, 15% otyłość). Dane te wydają się zatrważające.
Otyłość towarzyszy naszej populacji od wieków. Ostatnie kilka dekad charakteryzuje się gwałtownym wzrostem występowania tej choroby. Otyłość nie jest jedynie wizualnym problemem kosmetycznym, ale stanowi znaczące zagrożenie dla zdrowia i życia. Intensywny wzrost masy ciała oraz zbyt niska aktywność fizyczna mają związek z przyrostem tłuszczowej masy ciała. Otyłość może być również objawem choroby, jak w przypadku zespołu Pradera-Williego. Choroba „wiecznego głodu” jest doskonałym przykładem tego, jak niepohamowany apetyt i znikoma aktywność fizyczna mogą doprowadzić do zagrażających życiu komplikacji, takich jak: zaburzenia oddychania, niewydolność serca i układu krążenia. Dlatego tak ważne jest poznanie patomechanizmu w zespole Pradera-Williego, aby ograniczyć do minimum konsekwencje otyłości.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Cukrzyca ciążowa jest zaburzeniem nierzadko występującym u kobiet. Jak wskazuje literatura, 1–14% kobiet w ciąży dotkniętych jest nieprawidłowościami w przemianie węglowodanów. W poniższym artykule, oprócz informacji dotyczących leczenia dietetycznego, przekazane zostaną informacje na temat patogenezy, klasyfikacji i innych zagadnień, które, w mojej opinii, powinny być znane dietetykowi podejmującemu opiekę nad ciężarną z cukrzycą.
Problematyka zaburzeń odżywiania przedstawiana w literaturze fachowej dotyczy głównie młodzieży i osób dorosłych. Przegląd statystyk wskazuje, że około 0,5% tej grupy cierpi na anoreksję, około 1% na bulimię, a nietypowe postaci zaburzeń odżywiania występują nawet trzy razy częściej niż anoreksja i bulimia łącznie.
Najczęściej anoreksja rozwija się między 13 a 18 rokiem życia, 20-krotnie częściej u dziewczynek niż u chłopców. Bulimia przeważnie rozwija się w okresie dojrzewania, częściej u płci żeńskiej (na 30 chorych kobiet przypada 1 mężczyzna). Chociaż dolna granica wieku zachorowań na anoreksję i bulimię obniża się, u dzieci zaburzenia odżywiania rzadko występują w typowej postaci (na ogół diagnozowane są niespecyficzne zaburzenia odżywiania).
Wprowadzenie nowych nawyków żywieniowych jest procesem, który, jak każda zmiana, przebiega czasem z większymi, czasem z mniejszymi sukcesami. Podczas całego jego trwania istotna jest rola specjalisty, który swoim zachowaniem podczas spotkań konsultacyjnych może wzmocnić pacjenta i zachęcić go do dalszych starań lub też wpłynąć na niego w sposób demotywujący.
