Toczeń rumieniowaty układowy (SLE, systemic lupus erythematosus) to choroba autoimmunologiczna dotykająca tkanki łącznej, prowadząca do przewlekłego procesu zapalnego i uszkodzenia wielonarządowego. U chorych stwierdza się występowanie przeciwciał przeciwko kwasom nukleinowym i związanym z nimi białkom. Tworzące się kompleksy immunologiczne gromadzą się w różnych narządach, doprowadzając do przewlekłego stanu zapalnego i uszkodzenia tkanek1.
Najczęściej w przebiegu choroby obserwuje się zmiany układu wydalniczego, układu ruchu, skóry, serca oraz układu nerwowego. W patogenezę tocznia zaangażowana jest kombinacja czynników genetycznych, środowiskowych i hormonalnych, które prowadzą do utraty kontroli układu immunologicznego. Zapadalność na SLE wynosi około 3–5/100 000 osób rocznie2 . Dane epidemiologiczne dostarczają dowodów na znaczny wzrost chorób autoimmunologicznych w ciągu ostatnich 30 lat, a szczególną uwagę zwraca się na rolę czynników środowiskowych, zwłaszcza zachodnich nawyków żywieniowych. Postępowanie lecznicze w SLE jest skomplikowane ze względu na różnorodność biologiczną między pacjentami i brak bezpiecznych i specyficznych terapii celowanych. Podstawowym celem leczenia jest utrzymanie pacjenta w fazie remisji, a jednocześnie zapobieganie postępującemu uszkodzeniu narządów. Każdy pacjent wymaga indywidualnego podejścia z uwagi na różnorodność objawów. W leczeniu pacjentów z SLE stosuje się m.in. leki immunosupresyjne.
Nie ma jasnych rekomendacji i schematów dotyczących żywienia w toczniu rumieniowatym układowym, ponieważ choroba ma charakter zapalny, a jej występowanie niesie za sobą zwiększone ryzyko współwystępowania innych jednostek chorobowych. Prawidłowo skomponowana dieta może być dla pacjenta istotnym wsparciem. W przebiegu SLE należy dbać o jak najdłuższe utrzymanie pacjenta w okresie remisji – trzeba zapobiegać możliwym powikłaniom i minimalizować efekty uboczne farmakoterapii. W trakcie planowania jadłospisu należy uwzględnić m.in.:
Toczeń rumieniowaty układowy (SLE, systemic lupus erythematosus) to choroba autoimmunologiczna dotykająca tkanki łącznej, prowadząca do przewlekłego procesu zapalnego i uszkodzenia wielonarządowego. U chorych stwierdza się występowanie przeciwciał przeciwko kwasom nukleinowym i związanym z nimi białkom. Tworzące się kompleksy immunologiczne gromadzą się w różnych narządach, doprowadzając do przewlekłego stanu zapalnego i uszkodzenia tkanek1.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Według U.S. News & World Report's Rankings do najlepszych diet zalicza się dietę śródziemnomorską (1 miejsce), DASH (2 miejsce), dietę fleksitarian (3 miejsce), dietę MIND (4 miejsce) i dietę strażników Wagi (4 miejsce). Niżej w rankingu znalazły się: Dieta Atkinsa (20 miejsce), Whole 30 (38 miejsce), Dieta keto (38 miejsce), Dunkana (41 miejsce), Body Reset (40 miejsce).
Łuszczyca to przewlekła choroba zapalna skóry, której zachorowalność dotyczy około 2% populacji na świecie1. W naszym kraju na łuszczycę zwykłą (psoriasis vulgaris) choruje ok. miliona osób4. U 24–41% pacjentów z łuszczycą w toku choroby dodatkowo diagnozuje się łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS)8. Istnieje wiele badań epidemiologicznych, które konfirmują zależność otyłości i łuszczycy jako istotnego czynnika jej rozwoju3. Stosowanie się do zaleceń żywieniowych w powyższych jednostkach chorobowych, w połączeniu z normalizacją masy ciała i zmianą stylu życia, wygłuszają u pacjentów przebieg choroby oraz zmniejszają ryzyko powikłań układu sercowo-naczyniowego2.
Prawidłowe nawyki żywieniowe pozwalają na utrzymanie dobrego ogólnego stanu zdrowia oraz sprzyjają zachowaniu właściwej kondycji jamy ustnej. Dbając o higienę początkowej części układu pokarmowego, należy mieć na uwadze, że błędy dietetyczne mogą być przyczyną chorób zarówno samego uzębienia, jak i tkanek przyzębia oraz błony śluzowej.
