W sytuacji niedoboru wody (odwodnienie) błony komórkowe stają się mniej przepuszczalne, utrudniają przepływ hormonów i składników odżywczych do wnętrza komórki i wypływanie produktów przemiany materii, które powodują uszkodzenia komórek, co w efekcie może prowadzić do częściowego lub całkowitego zniszczenia komórki.
Woda jest podstawowym składnikiem warunkującym zdrowe funkcjonowanie każdej komórki. Komórki zawierają wodę i są otoczone wodą. W sytuacji niedoboru wody (odwodnienie) błony komórkowe stają się mniej przepuszczalne, utrudniają przepływ hormonów i składników odżywczych do wnętrza komórki i wypływanie produktów przemiany materii, które powodują uszkodzenia komórek, co w efekcie może prowadzić do częściowego lub całkowitego zniszczenia komórki.
Około 60% masy ciała stanowi woda: płyn pozakomórkowy stanowi średnio 1/3 wody w organizmie, a płyn śródkomórkowy – 2/3 wody w organizmie3. Woda w przestrzeni śródkomórkowej w 1/4 znajduje się śródnaczyniowo w postaci osocza i limfy, bez elementów morfotycznych, a pozostała część w przestrzeni pozanaczyniowej – jako tak zwana woda śródmiąższowa oraz jako woda przestrzeni transcelularnej. Woda transcelularna, na którą składają się płyny w opłucnej, w świetle jelit, drogach żółciowych, trzustkowych i moczowych, płyn mózgowo-rdzeniowy oraz płyn w komórkach oka, stanowi około 2,4% masy ciała i w warunkach fizjologicznych nie ma większego znaczenia w gospodarce wodno-elektrolitowej, jednak w niektórych stanach patologicznych nabiera ona podstawowego znaczenia w regulacji tych zaburzeń, stając się tak zwaną trzecią przestrzenią2, 8.
Woda przestrzeni śródkomórkowej, która stanowi 40% masy ciała, składa się z wody pozanaczyniowej oraz śródnaczyniowej zawartej w krwinkach. Oba przedziały są w osmotycznej równowadze dzięki całkowitej przepuszczalności błon komórkowych dla wody. Prawidłowe nawodnienie organizmu polega na utrzymaniu fizjologicznych wielkości przestrzeni wodnych. W jego utrzymaniu zasadniczą funkcję pełnią płuca i nerki, które jako pierwsze reagują na zaburzenia wodno-elektrolitowe, w postaci tak zwanej autoregulacji, zanim jeszcze pojawią się sygnały nerwowe lub hormonalne. Charakterystyka zaburzeń gospodarki wodnej i sodowej jest stosunkiem bilansu sodowego do bilansu wolnej wody. Zmiany gospodarki sodu związane są ze zmianą składu i objętości płynu pozakomórkowego, natomiast zmiany molalności płynów ustrojowych są wynikiem dodatniego lub ujemnego bilansu wolnej wody i dotyczą przestrzeni pozakomórkowej oraz śródkomórkowej3.
W sytuacji niedoboru wody (odwodnienie) błony komórkowe stają się mniej przepuszczalne, utrudniają przepływ hormonów i składników odżywczych do wnętrza komórki i wypływanie produktów przemiany materii, które powodują uszkodzenia komórek, co w efekcie może prowadzić do częściowego lub całkowitego zniszczenia komórki.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Dieta śródziemnomorska to zespół nawyków żywieniowych typowych dla mieszkańców regionu śródziemnomorskiego, którzy w latach 60. XX wieku rzadko zapadali na choroby serca, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu II oraz niektóre nowotwory. Zachowania żywieniowe tego typu stanowią pełne odzwierciedlenie zasad zdrowego żywienia i warto je wprowadzić w życie w celu profilaktyki lub wspomagania leczenia przewlekłych chorób niezakaźnych.
Słowo kolagen pochodzi z greki, gdzie kola oznacza gumę, a gen oznacza produkcję. Kolagen jest włóknistym białkiem strukturalnym obecnym w matriksie pozakomórkowym i tkankach łącznych zwierząt. Kolagen jest białkiem najobficiej występującym w królestwie zwierząt. Nieobecny jest jedynie w roślinach i jednokomórkowych organizmach, gdzie jego rolę przejęły polisacharydy i celuloza.
Choroba Leśniowskiego-Crohna (CD, ang. Crohn’s disease) należy do grupy nieswoistych chorób zapalnych jelit (IBD, ang. inflammatory bowel disease) o niewyjaśnionej etiologii1. Diagnozowana jest u osób w różnym okresie życia, najczęściej pojawia się w wieku 15–25 lat2. Częstsze występowanie można zaobserwować u ludzi rasy białej niż czarnej. Choroba ta dominuje w wysoko rozwiniętych miastach Europy Zachodnio-Północnej, głównie w krajach skandynawskich oraz anglosaskich3.
