Starzenie się organizmu jest zjawiskiem nieodwracalnym, ale jego przebieg może być modyfikowany przez wiele czynników, takich jak: odżywianie, styl życia czy stres. Istnieje zależność pomiędzy sposobem żywienia a długością oraz jakością życia. W populacji osób starszych najczęściej występującymi schorzeniami są choroby układu krążenia, stawów, kręgosłupa oraz wątroby. Innymi dolegliwościami, które równie często występują u osób starszych, są: zaparcia, wzdęcia, inne problemy żołądkowo-jelitowe oraz zaburzenia metaboliczne. Dodatkowymi czynnikami ryzyka ich wystąpienia jest nadwaga i otyłość. Podstawą we wsparciu leczenia tych wszystkich jednostek chorobowych oraz dolegliwości z nimi związanych jest dietoterapia1.
W wyniku procesu starzenia się organizmu następuje utrata masy mięśniowej oraz przyrost tkanki tłuszczowej. Maleje również zawartość składników mineralnych w organizmie – z 6% do ok. 4% u ludzi w wieku podeszłym. Efektem tych zmian może być demineralizacja układu kostnego. Następuje również osłabienie tempa metabolizmu2 . W układzie pokarmowym wraz z wiekiem zachodzi również wiele innych zmian. Przede wszystkim należą do nich zaburzenie zapachu oraz smaku wynikające m.in. z atrofii kubków smakowych. Ludzie starsi wykazują większą potrzebę doprawiania potraw solą, cukrem, a nawet dodatkowym tłuszczem w postaci smalcu czy masła. Pogorszenie odczuwania smaku i zapachu może u takich pacjentów doprowadzić do zmniejszenia łaknienia. Zaburzeniu w wieku podeszłym podlega również proces trawienia.
Po ukończeniu 65. roku życia zmniejsza się zapotrzebowanie kaloryczne organizmu. Dlatego należy zwrócić szczególną uwagę na proporcje poszczególnych składników pokarmowych w diecie
Częsta próchnica zębów, ubytki oraz choroby przyzębia mogą ograniczać żucie, rozdrabnianie pokarmów2 . Starsi ludzie mogą również wprowadzać podświadomie różnorakie restrykcje żywieniowe, np. ograniczenie spożycia surowych warzyw i owoców z uwagi na problemy z przeżuwaniem, co może skutkować wystąpieniem zaparć. Z wiekiem może również dojść do zmniejszenia wydzielania kwasu solnego i enzymów trawiennych w żołądku oraz trzustce, co będzie powo- dować zaburzenia trawienia białek i tłuszczów oraz wchłaniania składników mineralnych i witamin, szczególnie żelaza, wapnia, witaminy B12. Wszystkie te zmiany, ograniczenia, wraz z występującymi dolegliwościami ze strony przewodu pokarmowego oraz stosowanie leków, mogą powodować u osób w wieku podeszłym wiele niedoborów3.
Różnorodność jednostek chorobowych osób w podeszłym wieku oraz różne inne problemy powodują trudności w stworzeniu zaleceń żywieniowych dla tej grupy ludzi. Priorytetem jednak jest dobranie odpowiednio zbilansowanej diety dla pacjenta geriatrycznego, która pozwoli zapobiec niedożywieniu bądź przekarmieniu. Po ukończeniu 65. roku życia zmniejsza się zapotrzebowanie kaloryczne organizmu. Dlatego należy zwrócić szczególną uwagę na proporcje poszczególnych składników pokarmowych w diecie.
Osoby starsze bez wątpienia często mają także problem z odpowiednim spożyciem płynów. Wówczas uczucie pragnienia nie jest prawidłowo odczuwane, poza tym dochodzi niekiedy do umyślnego unikania płynów. Dzieje się tak w związku ze strachem o wystąpienie problemów z nietrzymaniem moczu i niechęcią do częstego korzystania z toalety. Warto także wspomnieć, iż może mieć miejsce również pogorszenie regulacji gospodarki wodnej. Wszystko to natomiast prowadzi do upośledzenia funkcji nerek.
Starzenie się organizmu jest zjawiskiem nieodwracalnym, ale jego przebieg może być modyfikowany przez wiele czynników, takich jak: odżywianie, styl życia czy stres. Istnieje zależność pomiędzy sposobem żywienia a długością oraz jakością życia. W populacji osób starszych najczęściej występującymi schorzeniami są choroby układu krążenia, stawów, kręgosłupa oraz wątroby. Innymi dolegliwościami, które równie często występują u osób starszych, są: zaparcia, wzdęcia, inne problemy żołądkowo-jelitowe oraz zaburzenia metaboliczne. Dodatkowymi czynnikami ryzyka ich wystąpienia jest nadwaga i otyłość. Podstawą we wsparciu leczenia tych wszystkich jednostek chorobowych oraz dolegliwości z nimi związanych jest dietoterapia1.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Choroba Leśniowskiego-Crohna (CD, ang. Crohn’s disease) należy do grupy nieswoistych chorób zapalnych jelit (IBD, ang. inflammatory bowel disease) o niewyjaśnionej etiologii. Diagnozowana jest u osób w różnym okresie życia, najczęściej pojawia się w wieku 15–25 lat2. Częstsze występowanie można zaobserwować u ludzi rasy białej niż czarnej. Choroba ta dominuje w wysoko rozwiniętych miastach Europy Zachodnio-Północnej, głównie w krajach skandynawskich oraz anglosaskich3.
Zespół jelita nadwrażliwego (IBS – Irritable Bowel Syndrome) jest zaburzeniem o charakterze czynnościowym. Najczęściej związany jest z przewlekłym występowaniem niespecyficznych problemów ze strony przewodu pokarmowego. U wielu pacjentów z diagnozą IBS zauważa się powiązanie objawów gastrycznych z obniżonym stanem psychicznym, w tym stanami depresyjnymi. Te z kolei mogą korelować ze zmianami organicznymi w zakresie składu mikrobioty jelitowej. Występowanie IBS w populacji ogólnej wynosi około 3−25%1 i znacznie częściej dotyka kobiet niż mężczyzn. Objawia się między innymi biegunkami, zaparciami (lub ich naprzemiennym występowaniem), a także innymi symptomami, jak np. wzdęcia czy bóle brzucha
Błony śluzowe przewodu pokarmowego stanowią miejsce kontaktu naszego organizmu ze środowiskiem zewnętrznym, dlatego też są szczególnie narażone na wpływ negatywnych czynników zewnętrznych, w tym toksyn, zanieczyszczeń, mikroorganizmów, łącznie z drobnoustrojami chorobotwórczymi1. Zatem muszą istnieć struktury i mechanizmy tworzące barierę chroniącą wrażliwe środowisko wewnętrzne przed substancjami potencjalnie szkodliwymi dostarczanymi z otoczenia.
