Rosnąca pula sportowców zwiększa konkurencję zewnętrzną, ale także wewnętrzną, gdzie zawodnicy, chcąc udowodnić swoją wartość oraz utrzymać się lub dostać się do „pierwszego składu”, wymagają od siebie więcej. W konsekwencji zawodnicy obarczeni są wyższym ryzykiem kontuzji, przy czym w razie jej wystąpienia oczekuje się od nich jak najszybszego powrotu do zdrowia¹. Sytuację tę odzwierciedla opinia specjalistów – 83% z nich uważa, że kontuzje wynikają z przeciążeń treningowych².

Kontuzje można podzielić na lżejsze, takie jak: naciągnięcia, napięcia czy stany zapalne, oraz cięższe, jak: naderwania, pęknięcia, zwichnięcia stawów/kości, wyłamanie stawów, urazy kolan, zerwanie ścięgien i więzadeł, poważne i nieleczone stany zapalne, zrosty bliznowate oraz zerwanie przyczepów. Im wyższy poziom współzawodnictwa, tym ryzyko jest większe. W zależności od rodzaju sportu charakter kontuzji oraz częstość występowania mogą się różnić. Ponad 50% kontuzji dotyczy kończyn dolnych, w tym najczęściej zgłaszane są skręcenia stawu skokowego i uszkodzenia kolana, przede wszystkim struktury więzadła krzyżowego przedniego (ACL, ang. anterior cruciate ligament)³. Kontuzje są nieuniknionym aspektem ćwiczeń i uczestnictwa w sporcie. W konsekwencji sportowcy zaprzestają lub przynajmniej ograniczają uczestnictwo w sporcie i zmniejszają aktywność fizyczną. Okazuje się, że nawet połowa urazów wymaga zaprzestania treningów na okres przekraczający 3 tygodnie. Podstawowym celem rekonwalescencji jest powrót do sportu na poziomie fizycznym i emocjonalnym sprzed urazu oraz zapobieganie ponownemu urazowi. Dlatego ważne jest, aby poznać metody, które mogą przyspieszyć leczenie i powrót do treningów⁴.

Urazy w sporcie mogą wystąpić na skutek mechanizmów kontaktowych lub bezkontaktowych i mogą mieć charakter ostry lub nadmierny. Po zdefiniowaniu urazu jest wprowadzany odpowiedni model rehabilitacji mający na celu uniknięcie długotrwałego unieruchomienia, które potencjalnie może negatywnie wpływać na napięcie mięśni oraz ich siłę i strukturę. Wśród innych opcji stosowanych przez trenerów, lekarzy i sportowców w celu poprawy regeneracji można wyróżnić wsparcie żywieniowe¹. Większość kontuzji wymagających znacznego zredukowania aktywności lub unieruchomienia, niezależnie od rodzaju uszkodzonej tkanki, charakteryzuje podobny ogólny proces gojenia się ran. Istnieją trzy fazy gojenia: hemostaza/stan zapalny, faza naprawcza/proliferacja oraz faza przebudowy i dojrzewania^{5, 6}.