Otyłość stanowi jeden z głównych czynników ryzyka rozwoju przewlekłej choroby nerek (PChN), przyczyniając się do jej progresji oraz wystąpienia powikłań. Złożone mechanizmy patofizjologiczne łączące te dwa schorzenia wymagają skutecznych interwencji terapeutycznych. Dietoterapia, w tym redukcja masy ciała i zastosowanie odpowiednich strategii żywieniowych, może znacząco spowolnić rozwój PChN, poprawiając rokowanie pacjentów i jakość ich życia.
Otyłość i przewlekła choroba nerek (PChN) należą do najpoważniejszych współczesnych wyzwań zdrowotnych. Częstość występowania otyłości dramatycznie wzrosła na przestrzeni ostatnich dekad – od lat 70. XX wieku potroiła się globalnie, osiągając obecnie około 30% populacji. Równocześnie PChN dotyka ponad 10% populacji świata (szacunkowo > 800 mln osób) i jest jedną z wiodących przyczyn zgonów. Istnieje silny związek między tymi epidemiami: nadwaga, otyłość i zespół metaboliczny zostały zidentyfikowane jako niezależne czynniki ryzyka rozwoju PChN oraz schyłkowej niewydolności nerek (ESRD). W dużych badaniach kohortowych wykazano, że nadmierna masa ciała istotnie zwiększa ryzyko wystąpienia ESRD – otyłość okazała się modyfikowalnym czynnikiem ryzyka końcowego stadium niewydolności nerek. Mechanizmy leżące u podstaw tego zjawiska są złożone. Otyłość może uszkadzać nerki pośrednio, sprzyjając rozwojowi cukrzycy typu 2 i nadciśnienia tętniczego – głównych przyczyn PChN – a także bezpośrednio, indukując specyficzne zmiany patologiczne określane jako nefropatia otyłościowa. Konsekwencją jest częstsze występowanie albuminurii, zwiększone ryzyko rozwoju PChN i szybsza progresja do jej schyłkowego stadium. Otyłość wpływa także niekorzystnie na leczenie nerkozastępcze – u pacjentów dializowanych zaobserwowano, że nadmierna masa ciała wiąże się z gorszym rokowaniem (m.in. nasileniem powikłań sercowo-naczyniowych), a otyłość bywa przyczyną odroczenia kwalifikacji do przeszczepu nerki ze względu na zwiększone ryzyko powikłań operacyjnych.
Otyłość stanowi jeden z głównych czynników ryzyka rozwoju przewlekłej choroby nerek (PChN), przyczyniając się do jej progresji oraz wystąpienia powikłań. Złożone mechanizmy patofizjologiczne łączące te dwa schorzenia wymagają skutecznych interwencji terapeutycznych. Dietoterapia, w tym redukcja masy ciała i zastosowanie odpowiednich strategii żywieniowych, może znacząco spowolnić rozwój PChN, poprawiając rokowanie pacjentów i jakość ich życia.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Mikrobiota jelitowa, jako kluczowy element w funkcjonowaniu organizmu, wykazuje znaczący wpływ na metabolizm, regulację procesów immunologicznych oraz patogenezę wielu chorób metabolicznych, w tym otyłości, cukrzycy typu 2 i zaburzeń lipidowych. W ostatnich latach intensywne badania nad składem, funkcjami oraz dynamiką mikrobioty jelitowej umożliwiły identyfikację mechanizmów jej oddziaływania na zdrowie człowieka.
Łuszczyca to przewlekła choroba zapalna o autoimmunizacyjnym podłożu, która dotyka coraz większą liczbę osób na całym świecie. Oprócz tradycyjnych metod leczenia farmakologicznego, coraz więcej badań wskazuje na rolę dietoterapii i suplementacji w łagodzeniu objawów choroby.
Mikrobiota jelitowa odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu zdrowia człowieka, a jej skład jest ściśle uzależniony od codziennych wyborów żywieniowych. Odpowiednia dieta może wspierać rozwój pożytecznych bakterii, wpływając na procesy metaboliczne, immunologiczne oraz zapalne.
