Bulima nervosa dotyczy zazwyczaj dziewcząt i kobiet (źródła podają, że jest to ok. 2% populacji), które najczęściej wcześniej stosowały diety odchudzające. Nadmierne skupianie się na kontroli masy ciała oraz stosowanie się do restrykcyjnych (także subiektywnie) reguł prowadzi do wyczerpania sił zarówno na poziomie fizjologicznym, jak i psychologicznym.

Problematyka zaburzeń odżywiania przedstawiana w literaturze fachowej dotyczy głównie młodzieży i osób dorosłych. Przegląd statystyk wskazuje, że około 0,5% tej grupy cierpi na anoreksję, około 1% na bulimię, a nietypowe postaci zaburzeń odżywiania występują nawet trzy razy częściej niż anoreksja i bulimia łącznie.

Najczęściej anoreksja rozwija się między 13 a 18 rokiem życia, 20-krotnie częściej u dziewczynek niż u chłopców. Bulimia przeważnie rozwija się w okresie dojrzewania, częściej u płci żeńskiej (na 30 chorych kobiet przypada 1 mężczyzna). Chociaż dolna granica wieku zachorowań na anoreksję i bulimię obniża się, u dzieci zaburzenia odżywiania rzadko występują w typowej postaci (na ogół diagnozowane są niespecyficzne zaburzenia odżywiania).

Wprowadzenie nowych nawyków żywieniowych jest procesem, który, jak każda zmiana, przebiega czasem z większymi, czasem z mniejszymi sukcesami. Podczas całego jego trwania istotna jest rola specjalisty, który swoim zachowaniem podczas spotkań konsultacyjnych może wzmocnić pacjenta i zachęcić go do dalszych starań lub też wpłynąć na niego w sposób demotywujący.

Po czym poznać, że trudności zgłaszane przez pacjenta wymagają podjęcia terapii psychologicznej i/lub farmakoterapii? Jak rozpoznać, że dany pacjent jest w grupie ryzyka i mogą rozwinąć się u niego zaburzenia odżywiania? Tekst prezentuje wskazówki przydatne podczas wywiadu dietetycznego pogłębionego w kierunku rozpoznania najczęstszych problemów psychologicznych, z jakimi może spotkać się dietetyk − zaburzeń odżywiania.