menu close arrow_back_ios arrow_back_ios person_add home

Wymagania dietetyczne dla osób poddanych działaniu długotrwałego stresu

Amerykańskie Centra Kontroli i Prewencji Chorób (CDC) szacują, że stres stanowi około 75% wszystkich przyczyn wizyt u lekarzy1. Badania wskazują, że stres może być jedną z przyczyn choroby wrzodowej żołądka, nadciśnienia tętniczego, cukrzycy typu 2., otyłości oraz zaburzeń depresyjnych. W kontroli reakcji organizmu na stres, oprócz psychologicznych metod pozwalających na radzenie sobie z nim, istotną rolę pełni wsparcie żywieniowe pacjenta. Reakcja stresowa generuje zwiększone wymagania fizjologiczne dla organizmu, a osoby przewlekle zestresowane potrzebują żywności o dużej gęstości odżywczej, aby dostarczyć prekursorów do syntez neurohormonów. Paradoksalnie reakcja stresowa powoduje, że pacjenci chętniej spożywają produkt o niskiej gęstości odżywczej, a ich dieta jest mniej różnorodna.

CZYM JEST REAKCJA STRESOWA?

Najczęściej przytaczaną definicją stresu jest ta stworzona przez kanadyjskiego naukowca Hansa Selyego, który poświęcił całą swoją karierę naukową na badanie zjawiska stresu. Ponadto jako pierwszy wprowadził termin „stres” do słownictwa medycznego, który zdefiniował jako fizjologiczną, nieswoistą reakcję organizmu na wymagającą sytuację, czyli na stresor. Nieswoistość reakcji stresowej oznacza, że nie zależy ona od rodzaju stresora, który ją wywołuje. Stresorami mogą być bodźce psychiczne (np. utarta pracy lub bliskiej osoby), fizyczne (np. wysoka temperatura), fizjologiczne (np. stan zapalny, przetrenowanie), anatomiczne (np. obecność nowotworu), a także szereg czynników żywieniowych jak kofeina, czy nadmierna podaż cukrów prostych2-4. Hans Selye zauważył, że różne stresory powodują przerost kory nadnerczy i zanik grasicy u gryzoni laboratoryjnych2-6. Na podstawie swoich wieloletnich obserwacji stworzył wzorzec reakcji na stres, nazywany ogólnym zespołem adaptacyjnym (GAS, ang. General Adaptation Syndrome). W początkowej fazie alarmowej, gdzie zwykle stresor charakteryzuje się niskim natężeniem, dochodzi do mobilizacji organizmu. W drugiej fazie adaptacyjnej organizm nasila reakcje kataboliczne (np. wzrost ciśnienia krwi i poziomu glukozy). Natomiast jeśli stresor jest silny i działa przewlekle może pojawić się trzecia faza wyczerpania, w której możliwości adaptacyjne organizmu ulegają załamaniu i pojawiają się choroby2 . Procesy fizjologiczne, jakie zachodzą w trakcie reakcji stresowej, w dużym uproszczeniu obejmują dwie drogi: szybką odpowiedź neuronalną oraz wolniejszą odpowiedź hormonalną (ryc. 1). W pierwszej fazie odpowiedzi, stresor aktywuje współczulny układ nerwowy i rdzeń nadnerczy, które wydzielają aminy katecholowe (adrenalinę, noradrenalinę i dopaminę). Następnie dochodzi do aktywacji ścieżki hormonalnej, która obejmuje oś podwzgórze–przysadka–nadneracza (HPA, ang. hypothalamic–pituitary–adrenal), czego następstwem jest wyrzut kortyzolu do krwiobiegu4,5,7.

Tabela 1. Adaptacyjne reakcje organizmu na stresory ewolucyjne i powiązane z nimi współczesne konsekwencje zdrowotne6

JAKIE SĄ KONSEKWENCJE ZDROWOTNE PRZEWLEKŁEGO STRESU?

Aktywacja tych dwóch ścieżek prowadzi do tzw. reakcji walki i ucieczki (ang. fight-or-flight), która z punktu widzenia ewolucji była mechanizmem umożliwiającym przetrwanie naszym przodkom. W dzisiejszych czasach, gdy stres staje się przewlekły i nie zawsze jest związany z zagrożeniem życia, może skutkować pojawieniem się objawów lub chorób o podłożu psychosomatycznym (faza wyczerpania)2 . Wśród chorób wynikających z przewlekłego stresu wymienić należy: wrzody żołądka i dwunastnicy, choroby czynnościowe przewodu pokarmowego, miażdżycę, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu 2., osteoporozę, choroby z autoagresji (np. reumatoidalne zapalenie stawów), bezsenność, zaburzenia hormonalne, lękowe i depresyjne2,4,5. Niektórzy uważają, że obecnie obserwujemy niedostosowanie reakcji stresowej do współczesnego stylu życia. Zakładając, że wszystkie reakcje organizmu na stres są nastawione na jego przetrwanie, w trakcie reakcji stresowej aktywności takie jak trawienie, wzrost, rozmnażanie pełnią drugorzędną rolę – ważne jest tu i teraz. Znakomitym przykładem niedostosowania reakcji stresowej do otaczających warunków jest insulinooporność oraz związany z nią zespół metaboliczny i otyłość. W tab. 1 zostały przedstawione adaptacyjne reakcje organizmu na stresory ewolucyjne i powiązane z nimi współczesne konsekwencje zdrowotne5 . Dlaczego przewlekły stres ma tak destruktywny wpływ na nasz organizm? Wynika to z faktu wpływu stresu na funkcje trzech układów, które utrzymują homeostazę całego organizmu: nerwowego, hormonalnego i odpornościowego. Te trzy układy nieustannie komunikują się między sobą za pomocą neuroprzekaźników, hormonów i cytokin. Pojawienie się stresora w którymkolwiek z tych układów będzie wpływało na pozostałe układy, gdyż są one jak naczynia połączone8.

Amerykańskie Centra Kontroli i Prewencji Chorób (CDC) szacują, że stres stanowi około 75% wszystkich przyczyn wizyt u lekarzy1. Badania wskazują, że stres może być jedną z przyczyn choroby wrzodowej żołądka, nadciśnienia tętniczego, cukrzycy typu 2., otyłości oraz zaburzeń depresyjnych. W kontroli reakcji organizmu na stres, oprócz psychologicznych metod pozwalających na radzenie sobie z nim, istotną rolę pełni wsparcie żywieniowe pacjenta. Reakcja stresowa generuje zwiększone wymagania fizjologiczne dla organizmu, a osoby przewlekle zestresowane potrzebują żywności o dużej gęstości odżywczej, aby dostarczyć prekursorów do syntez neurohormonów. Paradoksalnie reakcja stresowa powoduje, że pacjenci chętniej spożywają produkt o niskiej gęstości odżywczej, a ich dieta jest mniej różnorodna.

Chcesz przeczytać więcej?

Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.


O autorze

Karolina Karabin

CZYTAM ARTYKUŁY

Biolog molekularny, diagnosta laboratoryjny, konsultant ds. żywienia i stylu życia. Z wykształcenia biolog ze specjalizacją mikrobiologia i diagnosta laboratoryjny, z ponad 10-letnim stażem w pracy laboratoryjnej. Absolwentka Studium Medycyny Molekularnej oraz członek Polskiego Towarzystwa Genetyki Człowieka. Kierownik grantów naukowych realizowanych w Pracowni Diagnostyki Molekularnej przy Klinice Hematologii, Onkologii i Chorób Wewnętrznych WUM. Tytuł doktora nauk medycznych w zakresie biologii medycznej obroniła na I Wydziale Lekarskim WUM. W pracy naukowej interesują ją mechanizmy molekularne powstawania różnych chorób, ponieważ jest to klucz do ich zapobiegania i punkt wyjścia do opracowywania skutecznych terapii. Z tego powodu w swojej pracy doktorskiej zajmowała się zagadnieniem podłoża genetycznego białaczek u dorosłych i możliwością zastosowania u nich terapii celowanych. Autorka wielu prac naukowych i popularnonaukowych z zakresu diagnostyki laboratoryjnej, biologii molekularnej i żywienia. Jej pasją jest dietetyka i tematy związane ze zdrowiem przewodu pokarmowego. Szczególnie interesuje ją wpływ szeroko pojętego współczesnego stylu życia na procesy molekularne w organizmie i długowieczność. Wiedzą dotyczącą diagnostyki i dietoterapii chorób dzieli się ze specjalistami i pacjentami na konferencjach, szkoleniach, webinarach oraz na łamach czasopism branżowych i portali internetowych, a także na swoim koncie na Instagramie @dr_karabin


Czytaj więcej