Dolegliwości pacjentów onkologicznych będące w szczególności efektami ubocznymi zastosowanej terapii w nadrzędny sposób mogą przyczyniać się do rozwoju niedożywienia. W niniejszym artykule omawiamy zalecenia żywieniowe, które mogą pomóc pacjentom w pokonaniu dolegliwości i zwiększyć ochotę na przyjmowanie pokarmów, zmniejszając tym samym ryzyko kacheksji nowotworowej.
Pacjenci z chorobą nowotworową w znacznym stopniu narażeni są na występowanie niedożywienia (zwanego zespołem kacheksji nowotworowej) spowodowanego zarówno brakiem substancji odżywczych, jak i samym wpływem charakteru choroby na ich organizm. Szacuje się, że aż 10–20% pacjentów umiera z powodu kacheksji nowotworowej. Przed rozpoczęciem leczenia chorzy z nowotworami poddawani są w szpitalu przesiewowym badaniom służącym ocenie stanu odżywienia ich organizmu.
Dolegliwości pacjentów onkologicznych będące w szczególności efektami ubocznymi zastosowanej terapii w nadrzędny sposób mogą przyczyniać się do rozwoju niedożywienia. W niniejszym artykule omawiamy zalecenia żywieniowe, które mogą pomóc pacjentom w pokonaniu dolegliwości i zwiększyć ochotę na przyjmowanie pokarmów, zmniejszając tym samym ryzyko kacheksji nowotworowej.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Od lat mamy świadomość, że żywienie chorych było często niezbilansowane i niskiej jakości, co pokrywa się z wnioskami zawartymi w raporcie Najwyższej Izby Kontroli z 2018 roku o żywieniu w szpitalu, którego najważniejszy i najbardziej zatrważający wniosek brzmi: „System ochrony zdrowia nie gwarantuje prawidłowego żywienia pacjentów w szpitalach”2.
Nowotwory głowy i szyi są istotnym problemem klinicznym w Polsce i na świecie. Dotyczą grupy nowotworów narządów jamy ustnej, wargi, gardła, zatok obocznych nosa, jamy nosa, gruczołów ślinowych oraz ucha. Wśród nowotworów głowy i szyi najczęściej spotykanym typem histologicznym jest rak płaskonabłonkowy1. Leczenie nowotworów głowy i szyi obarczone jest wysoką toksycznością w związku z tym interwencja żywieniowa jest nieodłącznym jej elementem.
Włączenie do diety pacjenta żywności specjalnego przeznaczenia medycznego stanowi pierwszą metodę interwencji z zakresu leczenia żywieniowego. Decyzję o jej rozpoczęciu podejmuje się w sytuacji, w której pacjent nie jest w stanie pokryć swojego zapotrzebowania na składniki pokarmowe, spożywając dietę tradycyjną, doustną, bądź gdy taki sposób odżywiania jest dla niego niewystarczający. Podstawową zaletą żywności specjalnego przeznaczenia medycznego jest jej skład oraz niewielka objętość, co znajduje zastosowanie zwłaszcza w przypadku chorych ze zmniejszonym apetytem.
