Leczenie żywieniowe to podaż składników odżywczych (źródeł energii, białka, elektrolitów, pierwiastków śladowych i witamin) w płynach dożylnych lub w dietach przemysłowych, tym chorym, którzy nie mogą być żywieni w sposób naturalny ze względu na charakter choroby podstawowej lub wtórne do choroby podstawowej wyniszczenie13.
Jest to postępowanie medyczne obejmujące:
ocenę stanu odżywienia i zapotrzebowania pacjenta na składniki odżywcze,
wybór metody i drogi żywienia,
zlecanie i podaż odpowiednich dawek źródeł energii, białka, elektrolitów, witamin, pierwiastków śladowych i wody,
monitorowanie leczenia,
leczenie powikłań żywienia,
prowadzenie stosowanej dokumentacji medycznej.
W trakcie trwania leczenia żywieniowego w zależności od stanu pacjenta, jego możliwości metabolicznych i planu leczenia program leczenia żywieniowego powinien być systematycznie i indywidualnie modyfikowany14. U chorych z zachowaną prawidłową funkcją trawienia i wchłaniania pokarmów z przewodu pokarmowego, jeżeli to tylko możliwe, należy przede wszystkim utrzymać i modyfikować doustną podaż pokarmów. Można ją także kontynuować w trakcie żywienia dojelitowego i pozajelitowego, jeśli istnieje taka możliwość.
U wszystkich pacjentów z ryzykiem niedożywienia i niedożywieniem, u których podaż doustna jest niedostateczna, wskazane jest leczenie żywieniowe11. Niedostateczna podaż doustna według ESPEN to sytuacja, w której pacjent nie jest w stanie jeść dłużej niż tydzień lub spożywa drogą doustną mniej niż 60% spodziewanego zapotrzebowania energetycznego dłużej niż 1–2 tygodnie12.
