Mniej więcej sześćdziesiąt milionów lat temu, na początku trzeciorzędu, pewne żyjące na drzewach stworzenie spostrzegło, że przyjemniej mu będzie jeść, jeśli posłuży się czubkami kończyn górnych, żeby schwycić i podnieść do ust to, co wygląda na nadające się do zjedzenia¹.

Zmiany klimatu, obniżające się zasoby wodne, rosnące zanieczyszczenie środowiska, przeludnienie to czynniki zmuszające do rozważań na temat produkcji żywności. Żywności niegenerującej wysokich kosztów i zużywającej niewiele zasobów, takich jak pasza czy woda, a nasyci rosnące zapotrzebowanie ludzi. Poszukiwania alternatywnego źródła białka zajmują naukowców już od 2004 roku, kiedy to FAO rozpoczęło badania dotyczące wykorzystania owadów jako pożywienia zaspokajającego potrzeby żywieniowe ludzi.

Od ponad 15 lat swojej pracy zawodowej niemal każdego dnia stykam się z mitami dietetycznymi dotyczącymi leczenia choroby Hashimoto. Mity powielają pacjenci, pseudoeksperci, bywa też, że lekarze niemający wystarczającej wiedzy dietetycznej. I wcale mnie to nie dziwi, bo szum informacyjny wokół diety w Hashimoto jest tak ogromny, że naprawdę trudno jest znaleźć wiarygodne informacje o tym, jak skomponować dietę, żeby zminimalizować uciążliwe objawy choroby i nie zaszkodzić sobie.