Coraz częściej do dietetyka zgłaszają się pacjenci, oczekujący dietoterapii będącej elementem leczenia choroby przewlekłej. Decyzja ich wynika z własnych poszukiwań sposobów na rozszerzenie zakresu działań, które spowodują poprawę stanu zdrowia lub zostają skierowani przez lekarza specjalistę.
W szczególności procedura ta jest bardziej skuteczna w osiągnięciu znacznego spadku masy ciała, poprawy stanu zdrowotnego oraz zmniejszenia śmiertelności wśród pacjentów1, 3. Operacje umożliwiają średnią utratę do 60–70% nadwagi i długotrwałe utrzymanie zredukowanej masy ciała. Pomimo imponujących średnich wartości utraty masy ciała, istnieją indywidualne różnice w tempie utraty masy ciała: około 10–30% pacjentów uzyskuje suboptymalne zmniejszenie masy ciała lub wraca do początkowej wagi ciała4. W poniższym artykule przeanalizowano psychologiczne aspekty wpływające na efektywność operacji bariatrycznych oraz wpływ zabiegów na pooperacyjne funkcjonowanie psychospołeczne pacjentów.
Przedoperacyjne czynniki prognostyczne utraty masy ciała
Zgłaszane wskaźniki niepowodzenia, zdefiniowane jako utrata mniejsza niż 50% nadmiernej masy ciała w 24 miesiące po operacji, wahają się od 4 do 53%, co prowadzi do wniosku, że nie wszyscy pacjenci odnoszą długofalowe korzyści z operacji bariatrycznych. W ciągu ostatnich dwudziestu lat badacze przeprowadzili szereg badań mających na celu zidentyfikowanie czynników predykcyjnych udanego spadku masy ciała4, 5. Wyróżniono kilka obszarów funkcjonowania przed- i pooperacyjnego, które mają wartość w przewidywaniu skuteczności chirurgii bariatrycznej.
Operacja bariatryczna definiuje grupę zabiegów chirurgicznych wykonywanych w celu ułatwienia utraty masy ciała. Coraz więcej dowodów wskazuje na to, że zabiegi te stanowią bardziej skuteczny sposób leczenia otyłości olbrzymiej niż zalecenia dietetyczne, ćwiczenia fizyczne, zmiany stylu życia i farmakoterapia1, 2.