Cukrzyca jest schorzeniem cywilizacyjnym prowadzącym do znacznego pogorszenia poziomu życia chorych. Niestety, z roku na rok staje się coraz bardziej powszechna, m.in. ze względu na zły sposób żywienia oraz osiadły tryb życia. Najbardziej dokuczliwa odmiana choroby to cukrzyca typu 1, gdzie konieczna jest insulinoterapia. Ma ona podłoże autoimmunologiczne, co niestety wiąże się z możliwością wystąpienia nieodwracalnych zmian w funkcjonowaniu organizmu. Problem ten dotyka głównie dzieci, które wymagają ścisłej kontroli w codziennym funkcjonowaniu.
CUKRZYCA TYPU 1
Cukrzyca typu 1 jest jedną z najczęściej wystę- pujących chorób przewlekłych rozpoznawanych w dzieciństwie i najpopularniejszym schorzeniem metabolicznym w tej grupie wiekowej1,5. Dotyka ona coraz większej liczby dzieci w coraz młodszym wieku. Szacuje się, że ok. 15–20% rozpoznań tej przypadłości dokonuje się już u dzieci poniżej 5. roku życia. Niestety, dokładna przyczyna wzrostu zapadalności na owe schorzenie w tak młodej Cukrzyca u dzieci Cukrzyca jest schorzeniem cywilizacyjnym prowadzącym do znacznego pogorszenia poziomu życia chorych. Niestety, z roku na rok staje się coraz bardziej powszechna, m.in. ze względu na zły sposób żywienia oraz osiadły tryb życia. Najbardziej dokuczliwa odmiana choroby to cukrzyca typu 1, gdzie konieczna jest insulinoterapia. Ma ona podłoże autoimmunologiczne, co niestety wiąże się z możliwością wystąpienia nieodwracalnych zmian w funkcjonowaniu organizmu. Problem ten dotyka głównie dzieci, które wymagają ścisłej kontroli w codziennym funkcjonowaniu. grupie wiekowej nie jest do końca poznana1. We- dług niektórych publikacji u ok. 10–15% dzieci cierpiących na opisywaną przypadłość w wywia- dzie odnotowano krewnych pierwszego stopnia z cukrzycą. Co ciekawe, wg Gale i współpracow- ników ryzyko rozwoju schorzenia jest 3-krotnie większe u dzieci, których ojciec cierpi na cukrzycę, niż u tych z chorą matką5,6. Szacuje się, że ryzyko wystąpienia choroby u dziecka sięga ok. 5%, jeśli występuje ona u któregoś z rodzeństwa, natomiast 5–7% w przypadku cukrzycy u rodziców7. Mimo iż obecna medycyna zna przeciwciała i markery umoż- liwiające prognozę czy też kalkulację ryzyka rozwoju przypadłości, jak dotąd nie pojawiły się skuteczne strategie zapobiegania jej występowaniu5. Według niektórych źródeł do przyczyn rozwoju cukrzycy typu 1 u dzieci zaliczyć można m.in. nieodpowiednie stężenie witaminy D u matek w czasie ciąży, jak i czynniki środowiskowe (promieniowanie UV czy wpływ ozonu) oraz oczywiście czynniki genetycz- ne. Zgodnie z danymi literaturowymi dopuszcza się także możliwy wpływ mikrobiomu jelitowego, wieku rodziców w czasie poczęcia, rosnącej liczby cięć cesarskich u kobiety czy też wysokiej masy urodzeniowej dziecka9.
Cukrzyca jest schorzeniem cywilizacyjnym prowadzącym do znacznego pogorszenia poziomu życia chorych. Niestety, z roku na rok staje się coraz bardziej powszechna, m.in. ze względu na zły sposób żywienia oraz osiadły tryb życia. Najbardziej dokuczliwa odmiana choroby to cukrzyca typu 1, gdzie konieczna jest insulinoterapia. Ma ona podłoże autoimmunologiczne, co niestety wiąże się z możliwością wystąpienia nieodwracalnych zmian w funkcjonowaniu organizmu. Problem ten dotyka głównie dzieci, które wymagają ścisłej kontroli w codziennym funkcjonowaniu.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Książka Agaty Głydy – znanej w internecie jako @psycholog_na_diecie – to pozycja niezwykle potrzebna w dzisiejszych pełnych niepokoju i wyśrubowanych oczekiwań czasach. Łączy rzetelną wiedzę psychodietetyczną i psychologiczną, przekazując treści w niezwykle przyjazny i empatyczny sposób.
Nowotwory głowy i szyi są istotnym problemem klinicznym w Polsce i na świecie. Dotyczą grupy nowotworów narządów jamy ustnej, wargi, gardła, zatok obocznych nosa, jamy nosa, gruczołów ślinowych oraz ucha. Wśród nowotworów głowy i szyi najczęściej spotykanym typem histologicznym jest rak płaskonabłonkowy1. Leczenie nowotworów głowy i szyi obarczone jest wysoką toksycznością, w związku z czym interwencja żywieniowa jest nieodłącznym jej elementem.
Już od najmłodszych lat przez obserwację środowiska i zewnętrzne bodźce zaczynamy kształtować swoją relację z jedzeniem. Z biegiem czasu wykształcamy swój system odżywiania, styl jedzenia. Często zmienia się on przez okres życia i w większości jest silnie powiązany z kierującymi nami emocjami. Czy to, w jaki sposób sięgamy po jedzenie, ma odzwierciedlenie w stanie naszego zdrowia? Jak sposób spożywania posiłków wpływa na nasze codzienne życie? I w końcu – czy jesteśmy w stanie go modyfikować?
