
Według wiodących rekomendacji ECS/EAS (najnowsze zostały opublikowane 31 sierpnia 2019 r.) dotyczących leczenia zaburzeń lipidowych czynniki związane z odpowiednim żywieniem są istotną składową niefarmakologicznej części terapii.
Za rozwój hipercholesterolemii rodzinnej odpowiedzialna jest mutacja jednego z trzech genów biorących udział w metabolizmie cholesterolu LDL: genu receptora LDL (LDLR), apolipoproteiny B (APOB) lub proproteinowej konwertazy subtilyzyny/keksyny typ 9 (PCSK9).
Hipercholesterolemia rodzinna (ang. Familial Hypercholesterolemia – FH) jest częstą chorobą genetyczną, monogenową, prowadzącą do przedwczesnego rozwoju miażdżycy, czego konsekwencją są zawał serca i/lub udar niedokrwienny mózgu. Za rozwój choroby odpowiedzialna jest mutacja jednego z trzech genów biorących udział w metabolizmie cholesterolu LDL: genu receptora LDL (LDLR), apolipoproteiny B (APOB) lub proproteinowej konwertazy subtilyzyny/keksyny typ 9 (PCSK9).
Upośledzony metabolizm cholesterolu skutkuje znacznym zwiększeniem jego stężenia we krwi, a pacjenci z FH, którzy nie są leczeni, zwykle rozwijają chorobę wieńcową przedwcześnie (przed 60 r.ż. u kobiet, przed 55 r.ż. u mężczyzn). Stopień nasilenia objawów i wiek wystąpienia choroby wieńcowej jest jednak różny i zależy od dodatkowych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego, takich jak: palenie tytoniu, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, otyłość itp., oraz od rodzaju mutacji genetycznej. Dzięki wczesnej identyfikacji osób z FH i efektywnej farmakoterapii od momentu rozpoznania choroby można zmniejszyć częstość incydentów sercowo-naczyniowych oraz zredukować przedwczesną śmiertelność1, 2.
W Polsce częstość występowania choroby szacuje się na około 1/250, co oznacza, że nawet 150–200 tysięcy osób w naszym kraju może być dotkniętych tym schorzeniem3. Niestety, zdecydowana większość pacjentów obciążonych FH w Polsce jest nieświadoma choroby. Na podstawie opublikowanych danych szacuje się, że zaledwie ok 1% pacjentów z FH jest zdiagnozowanych4-6.
Należy dobitnie podkreślić, iż wczesne zdiagnozowanie chorych na FH i wdrożenie skutecznego leczenia obniżającego poziom cholesterolu pozwala w znacznym stopniu ograniczyć negatywne konsekwencje choroby.
Obecnie do identyfikacji pacjentów z podejrzeniem hipercholesterolemii rodzinnej służą zaadaptowane do polskich warunków kryteria Dutch Lipid Clinic Network (DLCN) i Simon Broome Register. Trzecią skalą, szerzej stosowaną w Stanach Zjednoczonych, jest skala opracowana przez MEDPED. Na podstawie wyżej wymienionych skal można stwierdzić prawdopodobieństwo kliniczne hipercholesterolemii rodzinnej. Kryteria bazują na: poziomie cholesterolu LDL, wywiadzie w kierunku chorób miażdżycowych i wieku ich wystąpienia, wywiadzie rodzinnym w kierunku chorób miażdżycowych u krewnych I stopnia oraz na objawach charakterystycznych dla FH: żółtak ścięgna i rąbek rogówkowy u osób przed 45 r.ż.
Za rozwój hipercholesterolemii rodzinnej odpowiedzialna jest mutacja jednego z trzech genów biorących udział w metabolizmie cholesterolu LDL: genu receptora LDL (LDLR), apolipoproteiny B (APOB) lub proproteinowej konwertazy subtilyzyny/keksyny typ 9 (PCSK9).
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Według wiodących rekomendacji ECS/EAS (najnowsze zostały opublikowane 31 sierpnia 2019 r.) dotyczących leczenia zaburzeń lipidowych czynniki związane z odpowiednim żywieniem są istotną składową niefarmakologicznej części terapii.
Pomimo postępu medycyny, obejmującego również innowacyjne metody leczenia ran, trudno gojące się rany wciąż stanowią wyzwanie dla wielu specjalistów służby zdrowia. Szereg dowodów z ostatnich lat wskazuje na biochemiczne i molekularne działanie kilku składników odżywczych, potwierdzając pogląd, że właściwe żywienie może stać się przydatne w procesie leczenia, szczególnie w przypadku ran o tzw. przewlekłym charakterze. Równie silnie podkreśla się wagę właściwego stanu odżywienia.
Aktywną biologicznie postacią witaminy D jest kalcytriol oznaczany jako 1,25(OH)2D3. Jest to hormon sterydowy, do którego syntezy niezbędny jest cholesterol. Prekursorem kalcytriolu jest cholekalcyferol, powszechnie znany jako witamina D3, powstający w skórze pod wpływem promieniowania ultrafioletowego typu B, a także przyswajalny z pożywienia, głównie z produktów pochodzenia zwierzęcego.