Pierwszym krokiem w terapii ZM powinny być metody niefarmakologiczne, obejmujące zmianę stylu życia, a dopiero w drugiej kolejności farmakoterapia. Badania pokazują, że prawidłowo zbilansowana dieta, wzbogacona w polifenole, może być skuteczną strategią w terapii ZM. Do tej pory uważano, że oddziaływanie polifenoli na organizm polega głównie na modulowaniu stanu zapalnego i stresu oksydacyjnego. Jednak ostatnie badania wskazują, że to oddziaływanie jest dużo bardziej złożone, gdyż okazuje się, że polifenole mogą wpływać na mikrobiotę jelitową.

Zespół metaboliczny (ZM) jest zbiorem powiązanych ze sobą zaburzeń klinicznych, które sumarycznie kilkukrotnie zwiększają ryzyko rozwoju chorób sercowo-naczyniowych oraz cukrzycy typu 2. Obecnie współwystępuje ze sobą kilka nieznacznie różniących się kryteriów ZM. Najpowszechniej stosowanymi kryteriami są te ustalone przez ekspertów z Narodowego Programu Edukacji Cholesterolowej Stanów Zjednoczonych (NCEP-ATP III (ang. National Cholesterol Education Program Adult Treatment Panel III), zgodnie z którymi, aby rozpoznać ZM u pacjenta, muszą występować przynajmniej 3 z 5 następujących czynników¹:

• otyłość brzuszna określana jako obwód talii:

           ≥ 88 cm u kobiet,
           ≥ 102 cm u mężczyzn;

• nadciśnienie tętnicze ≥ 130/85 mmHg lub wdrożone leczenie hipotensyjne;
• glikemia na czczo ≥ 100 mg/dl lub wdrożone leczenie hipoglikemizujące;
• stężenie cholesterol HDL:

          < 40 mg/dl u mężczyzn,
          < 50 mg/dl u kobiet;

• stężenie trójglicerydów ≥ 150 mg/dl lub wdrożone leczenie hipolipemizujące.

Powyższe kryteria zostały także uwzględnione w Wytycznych Polskiego Forum Profilaktyki Chorób Układu Krążenia (PFPChUK) z 2015 roku z tą różnicą, że otyłość brzuszna jest określana jako obwód talii ≥ 80 cm u kobiet i ≥ 94 cm u mężczyzn¹.

Szacuje się, że według kryteriów NCEP-ATP III na świecie na ZM cierpi 24,3% osób. W Polsce, według badań NATPOL PLUS, problem ten dotyczy około 20% dorosłych, czyli około 5,8 miliona Polaków². W zależności od zastosowanego kryterium, a także od charakterystyki badanej populacji, częstość występowania ZM może być zmienna. Niezależnie od tego ZM stanowi globalny problem zdrowotny.

Obecnie uważa się, że za rozwój ZM są odpowiedzialne predyspozycje genetyczne, jednak dominującą rolę odgrywają czynniki środowiskowe, jak: nieprawidłowa dieta, otyłość, niska aktywność fizyczna, stres psychologiczny i wiek. Choć patomechanizm ZM nie został do końca poznany, wydaje się, że kluczowym jego elementem jest otyłość brzuszna i związana z nią insulinooporność³.