Na przestrzeni ostatnich lat skrobia oporna stała się obiektem licznych badań naukowych. Sugeruje się, że ten składnik żywności możne mieć znaczenie w profilaktyce i leczeniu wielu chorób cywilizacyjnych.
Skrobia, która jest najczęściej występującym polisacharydem roślinnym, stanowi główny składnik diety człowieka. Pewna jej część nie podlega hydrolitycznemu działaniu enzymów trawiennych i w niezmienionej postaci trafia do jelita grubego, gdzie ulega procesowi fermentacji bakteryjnej1. Skrobią oporną (ang. Resistant Starch, RS) określa się zatem skrobię i produkty jej degradacji, które nie są trawione i wchłanianie w jelicie cienkim. Ze względu na prezentowane właściwości zalicza się ją do nierozpuszczalnych frakcji błonnika pokarmowego, który wykazuje prozdrowotny wpływ na organizm człowieka2.
Na przestrzeni ostatnich lat skrobia oporna stała się obiektem licznych badań naukowych. Sugeruje się, że ten składnik żywności możne mieć znaczenie w profilaktyce i leczeniu wielu chorób cywilizacyjnych3. W 2018 r. ukazały się „Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę” opracowane przez Polskie Towarzystwo Diabetologiczne (PTD), w których po raz pierwszy wyszczególniono skrobię oporną. Obecnie uważa się, że minimalna dzienna podaż błonnika pokarmowego powinna wynosić 25 g lub 15 g na każde 1000 kcal diety. Dodatkowo PTD rekomenduje celowe zwiększenie podaży skrobi opornej, co może zwiększyć skuteczność interwencji dietetycznej4. Efektem działania tej frakcji błonnika pokarmowego jest m.in. obniżenie glikemii poposiłkowej oraz poprawa wrażliwości tkanek na insulinę. Skrobia oporna z powodzeniem może być stosowana u osób z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej w postaci stanu przedcukrzycowego, insulionooporności czy cukrzycy5.
Równie korzystne efekty obserwuje się w jelicie grubym, w którym zachodzi proces fermentacji nierozpuszczalnych frakcji błonnika. Skrobia oporna, która trafia do tego odcinka przewodu pokarmowego, stanowi pożywkę dla bakterii. W wyniku fermentacji powstają krótkołańcuchowe kwasy tłuszczowe (ang. Short-Chainfatty Acids, SCFAs), które wpływają na zmniejszenie pH w jelicie grubym i rozwój korzystnej mikroflory. Ponadto kwas masłowy, produkowany przez bakterie probiotyczne, odgrywa istotną role w prawidłowym funkcjonowaniu okrężnicy oraz zmniejsza ryzyko nowotworu jelita grubego1.
Prawdopodobnie skrobia oporna zmniejsza także ryzyko chorób sercowo-naczyniowych poprzez poprawę profilu lipidowego. Jej stosowanie może obniżać stężenie triglicerydów i cholesterolu w surowicy krwi. Dodatkowo sugeruje się, że skrobia oporna daje długotrwały efekt sytości i wspomaga redukcję masy ciała. Może wpływać także na zmniejszenie ryzyka kamicy pęcherzyka żółciowego, chorób zapalnych jelit i zaparć. Badania wskazują, że zastosowanie skrobi opornej wpływa również na funkcje immunologiczne organizmu. Co ciekawe, spożycie tego składnika pokarmowego zwiększa wchłanianie wapnia, a wpływ na przyswajanie innych składników mineralnych jest wciąż badany1.
Na przestrzeni ostatnich lat skrobia oporna stała się obiektem licznych badań naukowych. Sugeruje się, że ten składnik żywności możne mieć znaczenie w profilaktyce i leczeniu wielu chorób cywilizacyjnych.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Przewlekłe przyjmowanie leków sterydowych – choć czasem nieuniknione – znacząco wpływa na organizm. Należy pamiętać, że efekty uboczne często zależą od wielkości dawki czy reakcji indywidualnej pacjenta, a także czasu leczenia, ale należy je mieć na uwadze w każdym wypadku i dietetyk powinien zdawać sobie z nich sprawę.
W tej części opracowania skupiono uwagę na czynnikach, które w sposób niekorzystny mogą wpływać na gęstość mineralną kości (BMD), na dyskusyjnym wpływie izoflawonów sojowych na BMD oraz wybranych modelach żywienia i ich wpływie na parametry kostne.
Alergia na pokarmy jest szeroko występującym schorzeniem, szczególnie u dzieci i młodzieży. Częstość jej występowania w ciągu ostatnich dekad zwiększyła się o prawie 20%1.
