Tłuszcze są składnikami diety, które pojawiają się na naszych talerzach każdego dnia. Są zarówno komponentami produktów spożywczych, jak i produktami dodawanymi w celu wzbogacenia smaku gotowego dania czy też wykorzystywanymi surowcami w przygotowywaniu potraw podczas procesów obróbki. Jednym z najczęściej używanych olei roślinnych w polskich domach jest olej rzepakowy, wokół którego od dawna krążą mity. Według części jest to jeden z najlepszych źródeł tłuszczu, natomiast inni unikają go pełni obaw. Sprawdzamy, jak klasyfikuje się olej rzepakowy według najnowszej literatury.
OLEJ RZEPAKOWY: WŁAŚCIWOŚCI ODŻYWCZE
Olej rzepakowy według statystyk uprawiany jest na ok. 44 milionach hektarów pól na świecie, co stanowi jeden z najbardziej popularnych gatunków uprawnych w rolnictwie2. Rzepak to żółtokwitnąca roślina należąca do rodziny Brassicaceae. Rodzimie wywodzi się z terenów śródziemnomorskich oraz północnej Europy. Zidentyfikowany został ok. 2000 r. p.n.e. Znany był z wysokiej zawartości kwasu erukowego, a jego ilość w roślinie szacowano na ponad 40%. Początkowo, wiążąc roślinę z niekorzystnym działaniem kwasu, rzepak produkowany był w ograniczonych ilościach, jedynie na rzecz przemysłu, jednak w 1976 roku kanadyjscy naukowcy we współpracy z polskim profesorem z Poznania – Janem Krzymańskim, usprawnili jego uprawę w taki sposób, by nowe odmiany rzepaku cechowały się mniejszą jego zawartością, wówczas jego uprawa została rozpowszechniona, a w 1985 roku FDA, a więc amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków uznała olej rzepakowy jako bezpieczny do spożycia. Obecnie jest to jeden z najczęściej produkowanych tłuszczów na świecie. Cechuje się on niskim poziomem nasyconych kwasów tłuszczowych, przy jednocześnie dość znacznej zawartości jedno- oraz wielonienasyconych kwasów tłuszczowych. W swym składzie zawiera 61% kwasu oleinowego, 21% kwasu linolowego oraz 11% kwasu alfa-linolenowego. Skupia w swym składzie także niezwykle korzystne dla zdrowia sterole roślinne (ok. 0,53–0,97%), jak i tokoferole – witamina E o działaniu kardioprotekcyjnym, jak i niezwykle dobrze wpływająca na kondycję włosów, skóry i paznokci oraz opóźniająca starzenie się12.
Olej ten przede wszystkim jako tłuszcz bogaty jest w kwasy omega 3 oraz 6, w tym w szczególności właśnie kwas alfa-linolenowy (ALA), który natomiast metabolizowany jest do kwasu eikozapentaenowego (EPA) i w nieco mniejszym stopniu do kwasu dokozaheksaenowego (DHA), których niedobór występuje bardzo często, a suplementację zaleca się nawet kobietom w ciąży1. Zalecana dawka suplementacyjna EPA + DHA przez Polskie Towarzystwo Pediatryczne dla kobiet ciężarnych to 1–1,5 g/dobę, z czego ilość samego DHA stanowi 0,5–0,6 g/dobę. Natomiast w przypadku ciąży zagrożonej, ilość tę powinno się zwiększyć do 1 g/dobę3. Według niektórych doniesień olej rzepakowy zaliczany jest do głównych źródeł pokarmowych kwasu DHA wśród populacji światowej ze względu na dość niską cenę i łatwą dostępność2.
Tłuszcze są składnikami diety, które pojawiają się na naszych talerzach każdego dnia. Są zarówno komponentami produktów spożywczych, jak i produktami dodawanymi w celu wzbogacenia smaku gotowego dania czy też wykorzystywanymi surowcami w przygotowywaniu potraw podczas procesów obróbki. Jednym z najczęściej używanych olei roślinnych w polskich domach jest olej rzepakowy, wokół którego od dawna krążą mity. Według części jest to jeden z najlepszych źródeł tłuszczu, natomiast inni unikają go pełni obaw. Sprawdzamy, jak klasyfikuje się olej rzepakowy według najnowszej literatury.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Menopauza jest nieodłącznym etapem życia każdej kobiety. Wiąże się ona z zachodzeniem wielu zmian w organizmie. Znaczna część kobiet ma obawy przed dolegliwościami, które mogą towarzyszyć temu okresowi. Odpowiednie przygotowanie, zarówno poprzez prawidłową dietę, jak i aktywność fizyczną, może w znaczy sposób wpłynąć na przebieg menopauzy.
Choroba Leśniowskiego-Crohna (ang. Crohn’s disease, CD) to – podobnie jak wrzodziejące zapalenie jelita grubego (ang. Ulcerative colitis, UC) oraz rzadziej spotykane, mikroskopowe i nieokreślone zapalenie jelita grubego – zaburzenie zaliczane do nieswoistych chorób zapalnych jelit (ang. Inflammatory Bowel Disease, IBD). Choroba ta wymaga szczególnego i indywidualnego podejścia dietetycznego. Dieta musi uwzględniać każdy etap choroby, by zapewnić pacjentowi dobrostan.
Selen należy do pierwiastków śladowych. Jego suplementacja zapobiega stanom zapalnym oraz niszczeniu gruczołu tarczycowego. Dobrym źródłem selenu są grzyby, podroby (np. nerki) oraz owoce morza i ryby. Produkty roślinne zawierają najlepiej przyswajalny selen, zawierają go czosnek, a także nasiona roślin strączkowych. Selen jest też obecny w produktach mlecznych i jajach ze względu na to, że jest zawarty w paszy zwierząt.
