Dysfunkcja tkanki tłuszczowej to stan, w którym jej metabolizm i funkcjonowanie ulegają zaburzeniu, prowadząc do zwiększonego ryzyka chorób metabolicznych i układu krążenia. Wisceralna tkanka tłuszczowa, będąca bardziej aktywnym metabolicznie komponentem, odgrywa kluczową rolę w wydzielaniu adipokin oraz rozwoju stanów zapalnych, insulinooporności i lipotoksyczności . Analiza zawartości tkanki tłuszczowej w organizmie odgrywa istotną rolę w praktyce klinicznej. Liczne badania naukowe wskazują na silny związek między nagromadzeniem tkanki tłuszczowej a ryzykiem metabolicznym oraz chorobami układu krążenia. W praktyce klinicznej do identyfikacji otyłości brzusznej i powiązanych zagrożeń zdrowotnych często stosuje się wskaźnik WHR (stosunek obwodu talii do bioder, ang. waist to hip ratio). Choć metoda ta jest użyteczna, nie pozwala na precyzyjne rozróżnienie tkanki podskórnej od wisceralnej. Zaawansowane techniki, takie jak rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa czy DEXA (ang. dual-energy X-ray absorptiometry), umożliwiają dokładniejszą ocenę tych struktur, jednak ich wysoki koszt, złożoność oraz ekspozycja na promieniowanie ograniczają ich zastosowanie w rutynowej diagnostyce. W konsekwencji rośnie zainteresowanie nowoczesnymi wskaźnikami antropometrycznymi, które mogą lepiej odzwierciedlać funkcjonowanie tkanki tłuszczowej1.
Wzrost liczby chorób metabolicznych oraz chorób układu krążenia skłania do poszukiwania dokładniejszych narzędzi diagnostycznych w ocenie ryzyka zdrowotnego. Tradycyjne wskaźniki, takie jak BMI czy WHR, nie zawsze odzwierciedlają pełny obraz dystrybucji tkanki tłuszczowej, zwłaszcza jej formy trzewnej. Nowoczesne wskaźniki, jak VAI, BAI czy RFM, łączą dane antropometryczne i biochemiczne, oferując precyzyjniejszą ocenę stanu zdrowia.
