Łojotokowe zapalenie skóry (ŁZS) to przewlekła, zapalna choroba skóry dotycząca znacznej części populacji. Leczenie konwencjonalne obejmuje leki przeciwgrzybicze i przeciwzapalne. Rosnące zainteresowanie budzi dieta i suplementacja jako element wspierający terapie i przyczyniający się do skutecznego zniwelowania uciążliwych objawów pacjentów.
Łojotokowe zapalenie skóry (ŁZS) jest to choroba skóry o charakterze przewlekłym i nawracającym oraz o zapalnym podłożu. Dermatoza ta może dotyczyć około 3–5% populacji1,2, a w łagodnej, niezapalnej formie występuje u nawet 50% osób2. ŁZS rozwija się u osób w każdym wieku, jednak częściej u mężczyzn. Zmiany skórne w łojotokowym zapaleniu skóry występują w formie rumieniowych, złuszczających się wykwitów, które zazwyczaj zlokalizowane są na twarzy, owłosionej skórze głowy, klatce piersiowej i plecach1. Na rozwój ŁZS najbardziej narażeni są pacjenci z niedoborami odporności, chorobami neurologicznymi, w tym chorobą Alzheimera i Parkinsona. Niektóre leki również predysponują do zachorowania, w tym lit, leki immunosupresyjne i antagoniści dopaminy3.
Łojotokowe zapalenie skóry (ŁZS) to przewlekła, zapalna choroba skóry dotycząca znacznej części populacji. Leczenie konwencjonalne obejmuje leki przeciwgrzybicze i przeciwzapalne. Rosnące zainteresowanie budzi dieta i suplementacja jako element wspierający terapie i przyczyniający się do skutecznego zniwelowania uciążliwych objawów pacjentów.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Kwasy tłuszczowe omega-3, w tym EPA i DHA, mają kluczowe znaczenie w utrzymaniu zdrowia skóry, nie tylko jako składniki strukturalne błon komórkowych, ale także poprzez wpływ na szlaki biochemiczne regulujące odpowiedź zapalną. Metabolity kwasów tłuszczowych modulują procesy zapalne, co ma istotne znaczenie w leczeniu chorób skóry, takich jak łuszczyca czy atopowe zapalenie skóry.
Wzrost liczby chorób metabolicznych oraz chorób układu krążenia skłania do poszukiwania dokładniejszych narzędzi diagnostycznych w ocenie ryzyka zdrowotnego. Tradycyjne wskaźniki, takie jak BMI czy WHR, nie zawsze odzwierciedlają pełny obraz dystrybucji tkanki tłuszczowej, zwłaszcza jej formy trzewnej. Nowoczesne wskaźniki, jak VAI, BAI czy RFM, łączą dane antropometryczne i biochemiczne, oferując precyzyjniejszą ocenę stanu zdrowia.
