Stosowanie diety low-FODMAP wymaga od pacjenta identyfikacji produktów o wysokiej zawartości FODMAP, a także planowania i przygotowywania posiłków z uwzględnieniem dopuszczalnych wielkości porcji dla produktów zawierających FODMAP – dlatego jest stosunkowo trudna do przestrzegania. Dieta low-FODMAP cechuje się szerokim zakresem eliminacji pokarmowych, dlatego jej bezpieczeństwo budzi wielekontrowersji. 

Zaburzenia czynnościowe przebiegające z bólem brzucha z powodu braku wytycznych i niejasnej patogenezy stanowią wyzwanie zarówno dla pediatry, jak i dla dietetyka. Rodzice dzieci z objawami ze strony przewodu pokarmowego często sięgają po diety eliminacyjne mimo ograniczonych dowodów naukowych dotyczących ich skuteczności. Dieta z ograniczeniem węglowodanów łatwo fermentujących (low-FODMAP) jest stosowana z powodzeniem u dorosłych pacjentów z zespołem jelita drażliwego, jednak jej rola u dzieci budzi wątpliwości.

Pokarm jest niezbędny człowiekowi do przeżycia. Pojawiły się sugestie, że spożycie pewnych pokarmów może być związane z zachowaniami przypominającymi uzależnienie od substancji psychoaktywnych lub alkoholu. Tłumaczy się to wpływem zarówno pokarmów, jak i substancji psychoaktywnych na układ nagrody w ośrodkowym układzie nerwowym oraz występowaniem podobnych objawów, tj. brakiem kontroli i nadmiernym skupianiu się na spożyciu określonego pokarmu.

Coraz częściej na opakowaniach produktów spożywczych można znaleźć zielono-żółto-pomarańczowo-czerwone oznakowanie w skali A–E. Jest to Nutri-Score, nowy system znakowania, stosowany w ramach znakowania wartością odżywczą z przodu opakowania. Z uwagi na coraz większą dostępność produktów oznakowanych tym systemem, stanowi on źródło zainteresowania konsumentów, a więc również pacjentów w gabinecie dietetycznym. Ten artykuł odpowiada na pytania: co to jest Nutriscore, jakie są jego założenia, jak go interpretować, a także czy posiada ograniczenia.

Dieta roślinna jest jedną ze strategii żywieniowych, która może być stosowana u pacjentów z cukrzycą typu 2. Dostępne dowody naukowe głównie odnoszą się do diety wegańskiej. Brakuje badań, które oceniałyby skuteczność stosowania innych rodzajów diet wegetariańskich w leczeniu cukrzycy typu 2 oraz diet roślinnych w leczeniu stanu przedcukrzycowego.

Niepłodność kobieca stanowi trudny temat w gabinecie dietetyka ze względu na brak rekomendacji jednoznacznie określających wsparcie żywieniowe w tej grupie pacjentek. W przypadku kobiet z niepłodnością ze współistniejącą nadwagą i otyłością pierwszym krokiem powinna być próba redukcji masy ciała. Najwięcej danych dotyczących niepłodności kobiecej odnosi się do pacjentek z zespołem policystycznych jajników (PCOS). W tym artykule zostały podsumowane rekomendacje towarzystw polskich i zagranicznych dotyczące postępowania żywieniowego u pacjentek z niepłodnością (zwłaszcza PCOS) oraz badania oceniające skuteczność interwencji dietetycznych i suplementacji w leczeniu kobiet z niepłodnością.

Skuteczność diety z ograniczeniem łatwo fermentujących oligosacharydów, disacharydów, monosacharydów i polioli (FODMAP) została dość dobrze udokumentowana u osób dorosłych z zespołem jelita drażliwego. Na tej podstawie wiele towarzystw rekomenduje jej stosowanie w leczeniu zespołu jelita drażliwego. Dieta ta składa się z trzech faz i powinna być prowadzona pod opieką dietetyka.

https://www.vivomixx.eu/pl/

W leczeniu dzieci z eozynofilowym zapaleniem przełyku (EZP), dieta stanowi jedną z opcji pierwszego wyboru. Dieta eliminacyjna w EZP cechuje się wysokim odsetkiem remisji i niskim ryzykiem działań niepożądanych. Do niedawna w praktyce klinicznej stosowano zwykle dietę elementarną opartą na mieszankach aminokwasów lub empiryczną dietę eliminacyjną wykluczającą 6 alergenów. Coraz częściej jednak pojawiają się doniesienia o niewiele niższej skuteczności w uzyskiwaniu remisji diet eliminujących cztery, trzy lub nawet tylko dwa alergeny. Jakie są obecnie stosowane strategie dietetyczne w EZP u dzieci i jaka jest przyszłość diety eliminacyjnej w tej grupie chorych?

Pandemia COVID-19 – choroby wywołanej zakażeniem SARS-CoV-21 – zdominowała świat medyczny i naukowy. Obecnie nie ma dowodów wskazujących na związek między zachorowaniem na COVID-19 a ryzykiem niedożywienia. Z powodu braku opublikowanych w tym zakresie badań eksperci opierają się jedynie na wiedzy i praktyce klinicznej, w tym na doświadczeniach z epidemii SARS i leczenia żywieniowego pacjentów na oddziale intensywnej terapii (OIT). Przypomina to bardziej expert-based niż evidence-based medicine, jednak z uwagi na prawdopodobną rolę zachorowania na COVID-19 w pogłębianiu niedożywienia i/lub sarkopenii, zwłaszcza w populacji geriatrycznej, opracowano kilka rekomendacji dotyczących oceny stanu odżywienia i wczesnego wykrywania osób z ryzykiem niedożywienia oraz postępowania żywieniowego w tej grupie chorych^2–4.