Diagnoza choroby zakłada występowanie nieprawidłowości w śluzówce jelita cienkiego, m.in. spłaszczenie lub całkowity zanik kosmków jelitowych lub/i dodatnie miano przeciwciał, takich jak IgA przeciwko transglutaminazie tkankowej lub/i innych, które wycofują się po ścisłym przestrzeganiu diety bezglutenowej.
U większości chorych (ok. 65%) znaczna poprawa następuje już w pierwszych tygodniach po wycofaniu glutenu z diety. Jednak istnieje grupa pacjentów (7−30%), która nie wykazuje histologicznej ani kliniczej poprawy mimo braku spożywania glutenu. Nadal występują u nich objawy sugerujące utrzymywanie się choroby, pomimo przestrzegania diety bezglutenowej − nawet po 6 miesięcach. Mówi się wtedy o celiakii opornej na leczenie NRCD (Non-Responsive Celiac Disease). Co więcej, tylko 8% pacjentów wykazuje całkowitą regenerację jelita cienkiego. Brak powrotu do normalnego stanu histologicznego jelita jest zdecydowanie powszechniejszy u dorosłych, niż u dzieci dotkniętych tym schorzeniem.
Zakłada się, że podłożem NRDC u 36% pacjentów jest mimo wszystko nieświadomy kontakt ze śladowymi ilościami glutenu. Co jednak z pozostałymi 64%?
Coraz więcej danych wskazuje na to, że nieprawidłowości śluzówki jelita w tej grupie niekoniecznie są zwiazane z zanieczyszczeniami diety glutenem, ale ze spożyciem innych białek, które również mogą powodować reaktywność immunologiczną w celiakii. Może to nastąpić poprzez tzw. reakcje krzyżowe i inne nadwrażliwości pokarmowe, które są bardziej prawdopodobne w tej grupie chorych, ze względu na przerwanie szczelności bariery jelitowej i wynikającą z tego nasiloną prezentację nie do końca strawionych białek układowi przewodu pokarmowego.
Celiakia (zwana również chorobą trzewną) − to zespół złego wchłaniania spowodowany spożyciem zbóż zawierających gluten (pszenica, żyto, jęczmień, orkisz), które u osób z predyspozycją genetyczną może skutkować stanem zapalnym jelita cienkiego, zanikiem kosmków jelitowych i wynikającym z tego nieprawidłowym wchłanianiem składników odżywczych, niedożywieniem oraz autoimmunologicznymi reakcjami w stosunku do wielu organów i tkanek. Choruje na nią około 1% społeczeństwa, a zachorowalność cały czas wzrasta.
Dietetyk kliniczny Monika Dudek-Palaczyk
Miód lipowy powstaje z nektarów i spadzi. W polskim klimacie pszczoły pozyskują go głównie z lipy szerokolistnej (Tilia platyphyllos) i lipy drobnolistnej (Tilia cordata). Może mieć barwę od jasnożółtej do lekko zielonej i zależy ona od okresu jego zbioru, im później pozyskiwany tym odcień jest ciemniejszy. Podczas krystalizacji staje się złocistożółty. Jego smak jest określany jako ostry, gorzkawy, delikatnie ziołowy. Zapach wyraźnie lipowy.
W medycynie naturalnej wykorzystywany jest do wspomagania leczenia zapalenia górnych dróg oddechowych, przeziębienia i grypy. Dodatkowo wykazuje działanie rozgrzewające, przeciwgorączkowe i wykrztuśne. Wiele osób sięga po niego gdy jest narażonych na silny stres, gdyż ma właściwości uspokajające i odprężające.
czytaj dalej
Dietetyk kliniczny Monika Dudek-Palaczyk
Okres zimowy, a przede wszystkim świąteczny, kojarzy się niezmiennie z zapachem i smakiem przypraw, które w tym czasie dodawane są zarówno do potraw jak i napojów. Ich właściwości smakowe i wybitny aromat, to nie jedyne "zalety" cynamonu, anyżu czy imbiru. Wiele z nich ma właściwości zdrowotne, o czym warto informować lub przypominać naszym pacjentom.
czytaj dalej
Dietetyk kliniczny Monika Dudek-Palaczyk
Na świątecznym stole, wśród wielu wigilijnych dań, w większości polskich domów, z pewnością znajdzie się także miejsce dla kompotu z suszu. Ten tradycyjny, napój bezalkoholowy wywodzi się z obszaru Beskidu niskiego i w pierwotnej postaci do jego przygotowania wykorzystywano wyłącznie suszone śliwki, jabłka i gruszki.
Z upływem czasu skład został powiększony m.in. o suszone morele, figi czy banany. Niektórzy doprawiają go miodem, cytryną, goździkami, cynamonem, imbirem i gałką muszkatołową.
czytaj dalej
