Profesor John Hawley to wybitny specjalista w zakresie aktywności fizycznej oraz dietetyki. Jest pracownikiem School of Exercise Science w Australian Catholic University (Melbourne, Australia). Zasiada w radach redakcyjnych wielu międzynarodowych czasopism, w tym: "American Journal of Physiology" (Endocrinology i Metabolism), "The Journal of Applied Physiology" (USA), "The Journal of Sports Sciences" (U.K), "Medicine & Science in Sports & Exercise" (USA), "Sports Medicine" (New Zealand), "The International Journal of Sport Nutrition and Exercise Metabolism" (USA). Zakres prac prowadzonych w laboratorium pod jego kierownictwem obejmuje m.in. oddziaływanie wysiłku fizycznego oraz żywienia na metabolizm mięśni.

Wywiadu udzielił Bartłomiejowi Pomorskiemu podczas grudniowej konferencji International Sport & Excercice Nutrition Conference.

Sportowcy realizujący intensywny program treningowy lub zawodnicy, którzy w ostatnim czasie startowali w zawodach, w szczególności o charakterze
wytrzymałościowym, wydają się być bardziej podatni na możliwość rozwoju objawów chorób górnych dróg oddechowych (URS). Infekcje wirusowe górnych dróg układu oddechowego (np. przeziębienia) są wśród sportowców powszechnie występującą dolegliwością, ale należy podkreślić, że przyczyną wystąpienia podobnych symptomów (np. ból gardła) może też być alergia lub zapalenie wywołane inhalacją zimnym, suchym lub zanieczyszczonym powietrzem. Choć URS nie są groźne dla zdrowia zawodnika, ich występowanie wśród czołowych atletów może wiązać się z zaburzeniami procesu treningowego, a w niektórych przypadkach nawet z koniecznością podjęcia decyzji o wycofaniu z udziału w zawodach.

W ostatnich latach obserwuje się wzrost ilości zachowań sprzecznych z postępowaniem prozdrowotnym. Zalicza się do nich zmniejszoną aktywność fizyczną i nieprawidłowe nawyki żywieniowe, które wraz z chronicznym stresem przyczyniają się do wzrostu występowania chorób cywilizacyjnych. Jedną z takich chorób, której poziom wzrasta w alarmującym tempie, jest nadwaga i otyłość − występująca zarówno w populacji osób dorosłych, jak również dzieci i młodzieży.

Istnieje wiele badań potwierdzających skuteczność stosowania kofeiny w kontekście poprawy zdolności wysiłkowych. Jednak znaczna część protokołów badawczych wykorzystuje w celu ilościowego oznaczenia efektu tzw. badanie do wyczerpania (ang. time to exhaustion, TTE), podczas którego uczestnicy wykonują czynność (najczęściej bieg na bieżni lub jazda na cykloergometrze), aż do momentu, w którym nie są w stanie kontynuować zadania z określoną intensywnością.

Tradycyjnie węglowodany (CHO) postrzegane są jako główny substrat energetyczny wykorzystywany w trakcie ćwiczeń wykonywanych z dużą intensywnością. Podczas długotrwałego wysiłku fizycznego egzogenna podaż CHO może pomagać w utrzymaniu odpowiedniego stężenia glukozy we krwi, zapobiegając tym samym wystąpieniu hipoglikemii.

Od pewnego czasu coraz bardziej popularny jest trend prowadzenia pacjenta przez cały zespół terapeutyczny. W skład takiego zespołu najczęściej wchodzą: lekarz, psycholog, dietetyk, fizjoterapeuta, pielęgniarka i − w zależności od potrzeby − specjaliści z innych dziedzin. W artykule postaramy się odpowiedzieć na pytania: jaka jest rola fizjoterapeuty, czy warto rozwijać współpracę na linii dietetyk − fizjoterapeuta oraz kiedy należy skierować pacjenta do specjalisty fizjoterapii i jakie korzyści dla pacjenta mogą wynikać z tej współpracy.

Tlenek azotu (NO) jest istotną fizjologicznie cząsteczką sygnałową, która może modyfikować funkcje tkanki mięśniowej poprzez regulację przepływu krwi, kurczenia mięśni, homeostazę glukozy i wapnia, a także oddychania mitochondrialnego oraz procesu biogenezy¹. Do niedawna uważano, że NO może być produkowany wyłącznie w obecności tlenu w procesie utleniania L-argininy, reakcji katalizowanej przez syntazy tlenku azotu (NOS), czego końcowym rezultatem miała być endogenna produkcja azotanów III (NO2-) i V (NO3-)². Obecnie wiadomo jednak, że NO3- mogą z powrotem zostać zredukowane do NO2-, a te do NO³.

Obecnie coraz większy nacisk kładzie się na powrót do naturalnych źródeł witamin i minerałów w diecie, w tym także substancji o działaniu antyoksydacyjnym, których zadaniem jest zwalczanie negatywnych skutków działania wolnych rodników. Kiedy organizm nie ma narzędzi do obrony przed szkodliwym wpływem reaktywnych form tlenu, dochodzi do powstania stresu oksydacyjnego, a tym samym niszczenia organizmu. Nowoczesny konsument, z racji natłoku pracy, obowiązków i treningów, sięga po suplementy, by najlepiej jedną pigułką wyrównać wszelkie niedobory wynikające m.in. z braku zbilansowanej diety. Z jednej strony − naturalne źródła antyoksydantów, jak warzywa i owoce, bywają zanieczyszczone pestycydami i innymi chemicznymi substancjami, ale z drugiej – bazowanie na dużych dawkach suplementów w trosce o swoje życie i zdrowie także nie jest dobrym rozwiązaniem. Gdzie zatem jest „złoty środek”?