Szacuje się, że na całym świecie 4% ogólnej populacji zmaga się z co najmniej jedną chorobą autoimmunologiczną, niemniej jednak częstotliwość występowania, podobnie jak objawy i stopień nasilenia tych chorób znacząco różni się u mężczyzn i kobiet. Zjawisko to najczęściej tłumaczy się czynnikami genetycznymi, a także rozbieżnościami w zakresie hormonów płciowych, które jak się okazuje, również mogą wpływać na funkcjonowanie układu odpornościowego.
CHOROBY AUTOIMMUNOLOGICZNE U KOBIET
Choroby autoimmunologiczne to przykład przewlekłych zaburzeń spowodowanych odpowiedzią układu odpornościowego skierowanego przeciwko własnym tkankom, najczęściej w wyniku braku zdolności do rozróżnienia zdrowej tkanki od potencjalnie szkodliwych antygenów.
Szacuje się, że na całym świecie 4% ogólnej populacji zmaga się z co najmniej jedną chorobą autoimmunologiczną, niemniej jednak częstotliwość występowania, podobnie jak objawy i stopień nasilenia tych chorób znacząco różni się u mężczyzn i kobiet. Zjawisko to najczęściej tłumaczy się czynnikami genetycznymi, a także rozbieżnościami w zakresie hormonów płciowych, które jak się okazuje, również mogą wpływać na funkcjonowanie układu odpornościowego.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Zespół jelita nadwrażliwego (IBS, irritable bowel syndrome), to choroba czynnościowa jelit, charakteryzująca się bólami brzucha, zaparciami, biegunkami1. IBS został sklasyfikowany w kryteriach rzymskich IV do kategorii C1, która należy do najczęstszych zaburzeń czynnościowych przewodu pokarmowego. Z badań wynika, że wystąpienie IBS przyczynia się do znacznego pogorszenia komfortu życia, a rodzaj spożywanej żywności wywiera duży wpływ na samopoczucie i stan zdrowia chorego.
Choroby autoimmunologiczne (ChA) zwane są też autoimmunizacyjnymi czy chorobami z autoagresji. Podłoże ChA jest złożone i niekoniecznie zależne od jednego konkretnego czynnika. Przyczyn często upatruje się w genach, których ekspresja zależna jest od czynnika środowiskowego, ale też indywidualnej sprawności działania mechanizmów immunologicznych.
W związku z obserwowanym od dłuższego czasu narastającym zjawiskiem starzenia się społeczeństwa, zwiększa się ryzyko występowania różnych zespołów otępiennych u osób w wieku podeszłym. Przypuszcza się, że na różne postaci otępień może cierpieć ponad 0,5 mln Polaków, z czego u 250 tys. osób występuje otępienie typu alzheimerowskiego. Choroba Alzheimera (ang. Alzheimer’s disease, AD) dotyka najczęściej osoby między 6. a 9. dekadą życia, gdzie częstość jej występowania u osób w wieku 60 lat może sięgać 1% i wykazuje tendencję wzrostową wraz z upływem lat1.
