Kapsaicyna – to związek organiczny pochodzący z roślin z rodzaju pieprzowiec (Capsicum sp.). Potocznie wiąże się go z papryką, którą zalicza się do rodziny psiankowatych (Solanaceae). Związkiem czynnym papryki jest alkaloid – kapsaicyna, który odpowiada za pikantny smak warzywa oraz lecznicze właściwości.
Warto wiedzieć, że kapsaicyna była wykorzystywana w medycynie ludowej już 5000 lat p.n.e. Wówczas ceniono ją za właściwości przeciwbólowe. Aktualnie alkaloid posiada szerokie zastosowanie w leczeniu bólu oraz w dziedzinie leczenia nowotworów, otyłości, chorób układu krążenia i zakażeń bakteryjnych5.
Choroby nowotworowe zaliczane są do schorzeń cywilizacyjnych, na które jesteśmy coraz bardziej narażeni w miarę postępu ewolucji. Sam proces nowotworzenia, jak i udział w nim codziennej diety, jest obiektem licznych analiz. Obecnie wiadomo, że niektóre pokarmy, a dokładnie zawarte w nich związki, są w stanie obniżyć ryzyko powstawania nowotworów, a także tempo ich rozwoju. Należą do nich przede wszystkim takie produkty, jak: imbir, zielona herbata, papryczki chili, kurkuma, czosnek, pomidory, brokuły oraz kapusta4. Roślinne środki chemioprewencyjne, tj. kurkumina, kapsaicyna z papryki chili, katechiny i resweratrol pochodzące z zielonej herbaty, powstrzymują reakcję aktywacji AP-1 i tym samym hamują transformację rakową i rozwój nowotworu5. W naszej diecie najistotniejsze znaczenie mają produkty spożywane minimum 3 razy w ciągu dnia, dlatego warto świadomie wybierać posiłki, najlepiej oparte o wyżej wymienione produkty. Idea chemioprewencji wiąże się ze stosowaniem naturalnych substancji biologicznie czynnych, które wpływają na przebieg procesu kancerogenezy. U podstaw działania takich związków leży hamowanie procesu zapalnego, proliferacji, transformacji, a także innych cyklów nowotworzenia, tj. przerzuty, angiogeneza. Mechanizmy działania środków chemioprewencyjnych charakteryzują się niewielką toksycznością, a częste stosowanie tych środków może w prosty sposób podnieść efekty terapii antynowotworowych oraz zapobiec zachorowalności na nowotwory4.
Pod względem budowy chemicznej kapsaicyna jest amidem ((6-E)-N-[(4-hydroksy-3-metoksyfenylo)metylo]-8-metylo-6-noneamid). Jej wzór sumaryczny to C18H27NO3. Kapsaicyna posiada masę cząsteczkową 305,41 g/mol, dobrze rozpuszcza się w tłuszczu i alkoholu. Wspomniana budowa alkaloidu jest bardzo ważna, ponieważ determinuje jej działanie. Ze względu na to, że cząsteczka złożona jest z części aromatycznej i łańcucha alifatycznego, potrafi przenikać przez warstwę lipidową. Zasada ta jest podstawą działania z receptorem waniloidowym TPRV1. Z kolei łącznik amidowy wraz z grupą fenolową daje kapsaicynie możliwość budowania wiązań wodorowych w samym centrum receptora2. Warto wiedzieć, że kapsaicynę po raz pierwszy wyizolował w czystej postaci w 1876 r. John Clough Tresh. Natomiast budowę chemiczną alkaloidu odkryli E. K. Nelson i L. E. Dawson w 1919 r. W dalszych latach przeprowadzono syntezę kapsaicyny – E. Spath i S. F. Darling w 1930 r. W 1961 r. S. Kosuge i Y. Inagaki wyizolowali z papryki związki zbliżone do kapsaicyny, zwane do dziś kapsaicynoidami1.
Kapsaicyna – to związek organiczny pochodzący z roślin z rodzaju pieprzowiec (Capsicum sp.). Potocznie wiąże się go z papryką, którą zalicza się do rodziny psiankowatych (Solanaceae). Związkiem czynnym papryki jest alkaloid – kapsaicyna, który odpowiada za pikantny smak warzywa oraz lecznicze właściwości.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Określenie „baton” kojarzy się bezpośrednio z niedozwoloną, słodką i niezdrową przekąską. Internet jednak zasypany jest przepisami na ich wartościowe odpowiedniki. W odpowiedzi na potrzeby klientów, którzy chcą pogodzić szybkie tempo życia i zdrową zbilansowaną dietę, producenci żywności wprowadzili na rynek różnego rodzaju produkty, których zadaniem jest pogodzenie zaspokojenia ochoty na słodycze z modą na zdrowy styl życia.
Temat bisfenolu A w kontekście bezpieczeństwa jego stosowania, szczególnie w przypadku opakowań przeznaczonych do kontaktu z żywnością wzbudza kontrowersje.
Kiedy do dietetyka przychodzi otyłe dziecko, przychodzi tak naprawdę cała jego rodzina. Z tego spostrzeżenia wynika bardzo ważna konkluzja – pracując z problemem otyłości specjalista, nie może koncentrować się na przyprowadzonym przez rodziców dziecku, ale od samego początku komunikować, że to rodzice są głównymi partnerami do rozmowy i działań terapeutycznych.
