Odpowiednio opracowany program żywieniowy dla pacjentów, którzy długotrwale leżą, jest niezwykle skutecznym przy zapobieganiu i leczeniu odleżyn.

Miód lipowy powstaje z nektarów i spadzi. W polskim klimacie pszczoły pozyskują go głównie z lipy szerokolistnej (Tilia platyphyllos) i lipy drobnolistnej (Tilia cordata). Może mieć barwę od jasnożółtej do lekko zielonej i zależy ona od okresu jego zbioru, im później pozyskiwany tym odcień jest ciemniejszy. Podczas krystalizacji staje się złocistożółty. Jego smak jest określany jako ostry, gorzkawy, delikatnie ziołowy. Zapach wyraźnie lipowy.
W medycynie naturalnej wykorzystywany jest do wspomagania leczenia zapalenia górnych dróg oddechowych, przeziębienia i grypy. Dodatkowo wykazuje działanie rozgrzewające, przeciwgorączkowe i wykrztuśne. Wiele osób sięga po niego gdy jest narażonych na silny stres, gdyż ma właściwości uspokajające i odprężające.

Porfirie − to grupa chorób metabolicznych związanych z zaburzeniami biosyntezy hemu (składającej się z wielu etapów), spowodowanymi brakiem bądź zmniejszeniem aktywności enzymów, takich jak: syntaza kwasu aminolewulinowego (ALA), syntaza porfobilinogenowa, syntaza uroporfirynogenowa I, syntaza uroporfirynogenowa III, kosyntaza uroporfirynogenowa III, dekarboksylaza uroporfirynogenowa, oksydaza koproporfirynogenowa i protokoproporfirynogenowa, chelataza żelazowa, biorących udział w przemianach związków hemowych. W konsekwencji tych zaburzeń w organizmie dochodzi do wzrostu stężenia porfiryn (związków zbudowanych z pierścieni pirolowych, które połączone z metalami tworzą metaloporfiryny) i ich prekursowrów. Kumulacja metabolitów reakcji poprzedzającej blok enzymatyczny prowadzi do pojawienia się objawów klinicznych.

Okres zimowy, a przede wszystkim świąteczny, kojarzy się niezmiennie z zapachem i smakiem przypraw, które w tym czasie dodawane są zarówno do potraw jak i napojów. Ich właściwości smakowe i wybitny aromat, to nie jedyne "zalety" cynamonu, anyżu czy imbiru. Wiele z nich ma właściwości zdrowotne, o czym warto informować lub przypominać naszym pacjentom.

Na świątecznym stole, wśród wielu wigilijnych dań, w większości polskich domów, z pewnością znajdzie się także miejsce dla kompotu z suszu. Ten tradycyjny, napój bezalkoholowy wywodzi się z obszaru Beskidu niskiego i w pierwotnej postaci do jego przygotowania wykorzystywano wyłącznie suszone śliwki, jabłka i gruszki.
Z upływem czasu skład został powiększony m.in. o suszone morele, figi czy banany. Niektórzy doprawiają go miodem, cytryną, goździkami, cynamonem, imbirem i gałką muszkatołową.

Zespół jelita nadwrażliwego (ang. IBS – irritable bowel syndrome) − to przewlekła choroba jelit objawiająca się dyskomfortem i/lub bólem brzucha (najczęściej umiejscowionym w podbrzuszu i jego lewym dolnym kwadrancie) związanym z defekacją, zmianą rytmu wypróżnień. Co ciekawe, nasila się po posiłku, natomiast ulega złagodzeniu dopiero po wypróżnieniu. Dodatkowo mogą pojawić się wzdęcia brzucha, nudności, wymioty, zgaga.

Nierzadko obserwuje się dolegliwości ze strony układu moczowo-płciowego, do których zaliczyć można m.in. częstomocz czy bolesne współżycie seksualne.

Światowa Organizacja Zdrowia prognozuje, iż w 2030 roku będzie na świecie ponad pół miliarda osób otyłych, podczas gdy w roku 1996 było ich zaledwie 256 milionów. Ten narastający problem dotyka coraz większej ilości osób w różnym przedziale wiekowym, w każdym zakątku świata.

Dieta należy obecnie do głównych komponentów niefarmakologicznego leczenia cukrzycy. Nadrzędnym celem jej stosowania jest kontrola stężenia glukozy we krwi oraz uzyskanie przez pacjenta odpowiedniej dla niego masy ciała, mieszczącej się w założonych normach, m.in. określanych przez wskaźnik masy ciała (BMI 18,5−24,9 kg/m2).

Zaleca się, by żywienie osoby cierpiącej na cukrzycę w pełni pokrywało nie tylko ilościowe zapotrzebowanie organizmu, ale także jakościowe, wraz z uwzględnieniem wpływu spożywanych produktów spożywczych na przemianę węglowodanów, profil lipidowy oraz glikemię. Wyżej opisane działania pozwalają na pragmatyczne zsynchronizowanie terapii żywieniowej z aktywnością fizyczną i farmakoterapią, nie zapominając przy tym o indywidualnych preferencjach chorego.