Przewlekłe gojenie ran to duży problem zarówno dla lekarzy, jak i dla pacjentów. Wpływa ono nie tylko na jakość życia, ale również stwarza realne ryzyko powikłań. W terapii gojenia ran, oprócz leczenia i odpowiedniej opieki pielęgniarskiej, należy zwrócić dodatkowo uwagę na wsparcie żywieniowe chorych. Może ono bowiem przyspieszyć proces gojenia.

Termin „immunożywienie” odnosi się do stosowania w leczeniu żywieniowym substancji o działaniu immunomodulującym. Są to bioaktywne składniki, które mają wpływ na funkcjonowanie układu odpornościowego. Działanie immunomodulujące wykazują m.in. wielonienasycone kwasy tłuszczowe omega-3 (zwłaszcza kwasy EPA i DHA), arginina, glutamina, a także nukleotydy. Składniki te stosowane są zarówno w formie suplementacji pojedynczej, jak również w połączeniu (np. w żywności specjalnego przeznaczenia medycznego). Mogą być stosowane zarówno w żywieniu doustnym, dojelitowym (żywienie enteralne) i pozajelitowym (żywienie parenteralne). Zapotrzebowanie na składniki immunomodulujące wzrasta zwłaszcza w czasie stresu metabolicznego i nasilonego katabolizmu¹.

Witamina D jest obecnie uważana za jedną z najważniejszych witamin. Należy ona do grupy witamin rozpuszczalnych w tłuszczach. W żywności występuje jako witamina D2 (ergokalcyferol, źródło: produkty roślinne, grzyby) oraz witamina D3 (cholekalcyferol, źródło: tłuste ryby, jaja). Jednak zaledwie około 1/5 witaminy D znajdującej się we krwi pochodzi z diety. Przeważająca jej część powstaje pod wpływem promieniowania słonecznego w wyniku syntezy skórnej. Działanie witaminy D przypomina działanie hormonów – oddziałuje ona poprzez swoiste receptory. W związku z tym, że receptory dla witaminy D występują na bardzo wielu komórkach, spektrum jej działania na organizm jest bardzo szerokie. Jednym z poruszanych aspektów działania witaminy D jest potencjalne jej działanie w prewencji chorób nowotworowych oraz wspomaganie procesu leczenia onkologicznego¹.

Hormonoterapia jest jedną z metod stosowanych w leczeniu onkologicznym. Jej zadaniem jest leczenie choroby nowotworowej (zatrzymanie lub zwolnienie rozwoju choroby) lub złagodzenie objawów choroby. Leczenie hormonalne w przebiegu chorób nowotworowych niesie za sobą konieczność modyfikacji dietetycznych. Największym wyzwaniem jest ryzyko wzrostu tkanki tłuszczowej z jednoczesną utratą masy mięśniowej. Oprócz tego podczas terapii hormonalnej często dochodzi także do pogorszenia parametrów metabolicznych.

Pacjenci z chorobą nowotworową doświadczają podczas leczenia onkologicznego wielu skutków ubocznych. Dość częstymi problemami są różnego rodzaju zaburzenia ze strony układu pokarmowego. Wśród tych dolegliwości najczęstszymi i najbardziej kłopotliwymi niewątpliwie są biegunki. Są one związane m.in. z zaburzeniami wchłaniania, dysbiozą jelitową, zmianami w obrębie tzw. połączeń ścisłych (ang. tight junction) czy zaburzeniami bariery jelitowej. Występowanie biegunek ma negatywny wpływ nie tylko na jakość życia pacjenta. Stwarza przede wszystkim ryzyko wystąpienia niedożywienia oraz odwodnienia.

W związku z rosnącą liczbą zachorowań na nowo- twory poszukujemy nowych sposobów na ich skuteczniejsze leczenie. Jedną z metod jest znalezienie naturalnych rozwiązań wspomagających leczenie oraz zmniejszających ryzyko chorób nowotworowych. Wśród składników o takim działaniu jest m.in. likopen.

W związku z narastającą zachorowalnością na choroby nowotworowe poszukuje się substancji, które poprawiłyby przeżycie oraz jakość życia pacjentów onkologicznych. W tym zakresie duże oczekiwania upatruje się w roli kwasów omega-3 stosowanych podczas leczenia.

Termin „immunożywienie” odnosi się do stosowania w leczeniu żywieniowym substancji o działaniu immunomodulującym. Są to bioaktywne składniki, które mają wpływ na funkcjonowanie układu odpornościowego. Działanie immunomodulujące wykazują m.in. wielonienasycone kwasy tłuszczowe omega-3 (zwłaszcza kwasy EPA i DHA), arginina, glutamina, a także nukleotydy. Składniki te stosowane są zarówno w formie suplementacji pojedynczej, jak również w połączeniu (np. w żywności specjalnego przeznaczenia medycznego). Mogą być stosowane zarówno w żywieniu doustnym, dojelitowym (żywienie enteralne) i pozajelitowym (żywienie parenteralne). Zapotrzebowanie na składniki immunomodulujące wzrasta, zwłaszcza w czasie stresu metabolicznego i nasilonego katabolizmu¹.

Sarkopenia to utrata masy, siły i jakości mięśni, która jest procesem związanym ze starzeniem się. Diagnostyka w kierunku stwierdzenia jej obecności jest niezwykle ważna, ponieważ jej obecność powoduje wzrost ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny¹. Z tego powodu ocena masy mięśniowej lub jej utraty stanowi część oceny diagnostycznej niedożywienia zgodnie z kryteriami GLIM (Ryc. 1)^2,3. Obecność sarkopenii wpływa na wyniki leczenia we wszystkich grupach pacjentów: krytycznie chorych, neurologicznych, chirurgicznych, onkologicznych^2,3.

Białaczki to grupa złośliwych chorób nowotworowych układu krwiotwórczego. W zależności od linii komórkowej, z których powstają, białaczki można podzielić na szpikowe oraz limfocytowe. Drugi podział białaczek zależy od charakteru przebiegu choroby. Dzielimy je wtedy na białaczki ostre lub przewlekłe. W związku z tym podziałem istnieją 4 podstawowe rodzaje białaczek: przewlekła białaczka limfocytowa, przewlekła białaczka szpikowa, ostra białaczka limfoblastyczna oraz ostra białaczka szpikowa. W większości przypadków przyczyny białaczek nie są znane¹.