Miód manuka zyskuje na popularności dzięki swoim wyjątkowym właściwościom zdrowotnym. Wytwarzany z nektaru rośliny Leptospermum scoparium, zawiera unikalny czynnik manuka (UMF), który świadczy o jego jakości i wartości rynkowej. Właściwości antybakteryjne, przeciwzapalne oraz wspomagające gojenie ran sprawiają, że miód manuka staje się cenionym produktem na całym świecie.
Rosnąca świadomość korzyści zdrowotnych miodu manuka przyczyniła się do wzrostu popytu na całym świecie. Miód manuka (ang. Manuka honey, MH) powstaje z nektaru kwiatów drzewa Leptospermum scoparium, pochodzącego z Nowej Zelandii i południowo- -wschodniej Australii i jest produkowany głównie w Nowej Zelandii. Manuka ma charakterystyczny bogaty ziemisty smak i może posiadać różnorodne kolory (od głęboko kremowego do głęboko bursztynowego), w zależności od wieku, produkcji miodu, technik przetwarzania i warunków przechowywania. Czynniki wpływające na kolor stanowią również źródła zmienności składu MH
Miód manuka zyskuje na popularności dzięki swoim wyjątkowym właściwościom zdrowotnym. Wytwarzany z nektaru rośliny Leptospermum scoparium, zawiera unikalny czynnik manuka (UMF), który świadczy o jego jakości i wartości rynkowej. Właściwości antybakteryjne, przeciwzapalne oraz wspomagające gojenie ran sprawiają, że miód manuka staje się cenionym produktem na całym świecie.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Łuszczyca to przewlekła choroba zapalna o autoimmunizacyjnym podłożu, która dotyka coraz większą liczbę osób na całym świecie. Oprócz tradycyjnych metod leczenia farmakologicznego, coraz więcej badań wskazuje na rolę dietoterapii i suplementacji w łagodzeniu objawów choroby.
Mikrobiota jelitowa odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu zdrowia człowieka, a jej skład jest ściśle uzależniony od codziennych wyborów żywieniowych. Odpowiednia dieta może wspierać rozwój pożytecznych bakterii, wpływając na procesy metaboliczne, immunologiczne oraz zapalne.
Otyłość stanowi jeden z głównych czynników ryzyka rozwoju przewlekłej choroby nerek (PChN), przyczyniając się do jej progresji oraz wystąpienia powikłań. Złożone mechanizmy patofizjologiczne łączące te dwa schorzenia wymagają skutecznych interwencji terapeutycznych. Dietoterapia, w tym redukcja masy ciała i zastosowanie odpowiednich strategii żywieniowych, może znacząco spowolnić rozwój PChN, poprawiając rokowanie pacjentów i jakość ich życia.
