Karmienie jest procesem złożonym, który wymaga zaangażowania wielu systemów, m.in. centralnego i obwodowego układu nerwowego, mechanizmu ustno-gardłowego, układu krążeniowo-oddechowego, przewodu pokarmowego, oraz prawidłowej budowy i funkcjonowania struktur twarzoczaszki i układu mięśniowo-szkieletowego. Dodatkowo, aby interakcje te przebiegały w sposób prawidłowy, niezbędne jest nabywanie umiejętności niezbędnych do etapu rozwojowego dziecka i jego fizjologii. Zakłócenie w którymkolwiek z tych systemów naraża dziecko na ryzyko pojawienia się trudności w prawidłowym pobieraniu pokarmów i w rezultacie może prowadzić do poważnych konsekwencji. W przypadku rozwoju i utrzymywania się pediatrycznych zaburzeń karmienia (Pediatric Feeding Disorder, PFD) można zaobserwować nieprawidłowości w więcej niż jednym z powyższych systemów. Ocena i wdrożenie efektywnego planu interwencji PFD wymaga zaangażowania specjalistów z wielu dyscyplin1,2.
Karmienie jest procesem złożonym, który wymaga zaangażowania wielu systemów, m.in. centralnego i obwodowego układu nerwowego, mechanizmu ustno-gardłowego, układu krążeniowo-oddechowego, przewodu pokarmowego, oraz prawidłowej budowy i funkcjonowania struktur twarzoczaszki i układu mięśniowo-szkieletowego. Dodatkowo, aby interakcje te przebiegały w sposób prawidłowy, niezbędne jest nabywanie umiejętności niezbędnych do etapu rozwojowego dziecka i jego fizjologii. Zakłócenie w którymkolwiek z tych systemów naraża dziecko na ryzyko pojawienia się trudności w prawidłowym pobieraniu pokarmów i w rezultacie może prowadzić do poważnych konsekwencji. W przypadku rozwoju i utrzymywania się pediatrycznych zaburzeń karmienia (Pediatric Feeding Disorder, PFD) można zaobserwować nieprawidłowości w więcej niż jednym z powyższych systemów. Ocena i wdrożenie efektywnego planu interwencji PFD wymaga zaangażowania specjalistów z wielu dyscyplin1,2.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Doktor nauk społecznych w dziedzinie psychologii, certyfikowany analityk zachowania (BCBA), terapeuta i superwizor behawioralny PLTB. Analityk zachowania i psycholog w zespole żywienia i chorób dietozależnych Kliniki Pediatrii Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, wykładowca. Współtwórca kodeksu etycznego PLTB. Uczestniczka wielu szkoleń oraz konferencji krajowych, jak i międzynarodowych. Autorka wielu publikacji naukowych.
Od niedawna lekarze pierwszego kontaktu w placówkach podstawowej opieki zdrowotnej mogą realizować świadczenia zdrowotne w nowym modelu zwanym opieką koordynowaną. Opieka koordynowana dotyczy pacjentów: chorych przewlekle, powyżej 18. roku życia, leczonych w placówkach POZ. Lekarz podstawowej opieki zdrowotnej współpracuje wtedy z lekarzami specjalistami, pielęgniarką POZ i dietetykiem.
Łatwa dostępność oraz duży wybór suplementów diety sprawiają, że cieszą się one zainteresowaniem wśród konsumentów. Produkty te,z uwagi na zawartość naturalnych składników, często uznawane są jako całkowicie bezpieczne. Przez wiele osób suplementy przyjmowane są jednocześnie z lekami, z którymi mogą wchodzić w interakcje, co niejednokrotnie stwarza ryzyko wystąpienia poważnych powikłań zdrowotnych.
Rzepak (Brassica napus subsp. napus) z botanicznego punktu widzenia to odmiana kapusty – rośliny zaliczanej do rodziny Brassicaceae. Zaraz po soi zajmuje drugie miejsce jako najważniejsza z roślin oleistych uprawianych na całym świecie. Z nasion rzepaku uzyskuje się olej spożywczy nadający się bezpośrednio do konsumpcji lub też wykorzystywany dalej do otrzymywania innych produktów, jak chociażby margaryn. W skali światowej największymi producentami rzepaku są Kanada oraz Chiny. Z kolei w Europie uprawą rzepaku zajmują się w większości Francja, Niemcy, Wielka Brytania oraz Polska1,2.
