menu close arrow_back_ios arrow_back_ios person_add home

Dieta w SIBO

Zespół przerostu bakteryjnego jelita cienkiego – SIBO (ang. small intestinal bacterial overgrowth) jest jednostką chorobową, w której dochodzi do wzrostu liczby oraz/lub wystąpienia nietypowego rodzaju bakterii w jelicie cienkim. Jeszcze kilka lat temu diagnozowanie tej choroby było niezwykle rzadkie i mało który dietetyk miał świadomość istnienia takiego schorzenia.

W dobie zwiększenia zainteresowania mikrobiomem i wpływem diety na bakterie jelitowe ta dolegliwość jednak znacznie „zyskała na popularności”. Jak objawia się SIBO? Kiedy możemy podejrzewać tę chorobę u pacjenta? Jak się ją diagnozuje, leczy i jak można dietetycznie wesprzeć uregulowanie liczebności i poprawienie jakości mikrobioty jelita cienkiego? W poniższym artykule podsumujemy wiedzę o tej jednostce chorobowej i jej ewentualnym leczeniu, również żywieniowym.

 

Przyczyny SIBO

Jak wskazuje nazwa schorzenia, dolegliwości w SIBO związane są z nieprawidłowym wzrostem bakterii w jelicie cienkim. Fizjologicznie, w zależności od odcinka przewodu pokarmowego skład ilościowy i jakościowy mikrobioty jest różny. W żołądku liczba bakterii wynosi mniej niż 101, natomiast w jelicie waha się pomiędzy 101 a 1012 na 1 g treści. W jelicie cienkim, w zależności od odcinka, przeważają bakterie z rodzajów Bacteroides, Lactobacillus i Streptococcus, Clostridium, Enterococcus oraz z rodziny Enterobacteriaceae1. W dalszej części przewodu pokarmowego stopniowo zwiększa się różnorodność i liczba kolonii bakterii2. Najwięcej bakterii, nawet 1012, rozwija się w sprzyjającym środowisku jelita grubego1.

Dlaczego zatem dochodzi do dysregulacji rozwoju tych mikroorganizmów i – co za tym idzie – powstawania dolegliwości u pacjentów? Trudno określić jedną przyczynę powstania SIBO. Skład i rozmieszczenie mikroorganizmów w przewodzie pokarmowym zależy od wielu czynników. Należą do nich m.in.: kwaśna treść żołądka, enzymy trawienne, obecność kwasów żółciowych, szybkość motoryki jelit, a także struktury anatomiczne, jak np. zastawka Bauchina3. Do najbardziej prawdopodobnych przyczyn powstawania SIBO zalicza się przyjmowanie niektórych leków, jak np. inhibitorów pompy protonowej (które zaburzają sekrecję kwasu solnego w żołądku), zaburzenia wydzielania enzymów trzustkowych, zmiany w przewodzie pokarmowym (m.in. uchyłki czy guzy lub zwężenia w jelicie), a także zaburzenia układu immunologicznego. Do tych ostatnich należą zarówno zaburzenia odporności na poziomie pierwszej linii obrony śluzówkowej (niedobór sIgA), jak i rozwijające się choroby, m.in. AIDS. Do powstania SIBO predysponują też niektóre stany chorobowe, jak chociażby zespół nadwrażliwego jelita (IBS), choroby zapalne jelit (IBD), celiakia czy zaburzenia neurologiczne i inne4, 5. Również konsumpcja alkoholu statystycznie zwiększa możliwość wystąpienia rozrostu bakteryjnego w jelicie cienkim pacjentów w porównaniu z osobami, które alkoholu nie spożywają6. Bywa również, że SIBO powstaje jako konsekwencja spowolnionej motoryki jelita cienkiego, wskutek cukrzycy, niedoczynności tarczycy, stresu czy niewłaściwej diety. Same statystyki dotyczące występowania SIBO są rozbieżne, sugeruje się jednak, że w populacji osób dorosłych wynosi od 2,5 do 22%3.

Zespół przerostu bakteryjnego jelita cienkiego – SIBO (ang. small intestinal bacterial overgrowth) jest jednostką chorobową, w której dochodzi do wzrostu liczby oraz/lub wystąpienia nietypowego rodzaju bakterii w jelicie cienkim. Jeszcze kilka lat temu diagnozowanie tej choroby było niezwykle rzadkie i mało który dietetyk miał świadomość istnienia takiego schorzenia.

Chcesz przeczytać więcej?

Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.


O autorze

Dietetyk Katarzyna Drews-Raczewska

CZYTAM ARTYKUŁY

Dietetyk Instytutu Mikroekologii w Poznaniu, absolwentka studiów magisterskich i licencjackich na UM w Poznaniu, absolwentka podyplomowych studiów Żywienie i Wspomaganie Dietetyczne w Sporcie, ukończyła kurs Leczenia Żywieniowego Dla Członków Zespołów Żywieniowych (Polskie Towarzystwo Żywienia Pozajelitowego i Dojelitowego). Przez półtora roku pracowała jako konsultant ds. żywienia klinicznego. Posiada doświadczenie w pracy z pacjentami borykającymi się z nadwagą i otyłością oraz chorobami metabolicznymi, a także sportowcami i osobami ze zwiększoną aktywnością fizyczną. Specjalistka w układaniu diety eliminacyjnej i eliminacyjno-rotacyjnej. Uczestniczyła, zarówno jako słuchacz, jak i prelegent, w warsztatach, szkoleniach i konferencjach dietetycznych.


Czytaj więcej