Od pewnego czasu coraz bardziej popularny jest trend prowadzenia pacjenta przez cały zespół terapeutyczny. W skład takiego zespołu najczęściej wchodzą: lekarz, psycholog, dietetyk, fizjoterapeuta, pielęgniarka i − w zależności od potrzeby − specjaliści z innych dziedzin. W artykule postaramy się odpowiedzieć na pytania: jaka jest rola fizjoterapeuty, czy warto rozwijać współpracę na linii dietetyk − fizjoterapeuta oraz kiedy należy skierować pacjenta do specjalisty fizjoterapii i jakie korzyści dla pacjenta mogą wynikać z tej współpracy.
Na wstępie warto zastanowić się nad tym, kim jest fizjoterapeuta. Najczęściej na hasło „Jestem fizjoterapeutą” ludzie mówią: „O! To kiedy możesz zrobić mi masaż?”. Jednak masaż jest tylko jedną z technik pracy z pacjentem, jaką fizjoterapeuta posługuje się w swojej pracy. Przyjmuje się, że fizjoterapia obejmuje trzy składowe: fizykoterapię, masaż oraz kinezyterapię.
Fizykoterapia − to dziedzina medycyny fizykalnej, w której na organizm oddziałuje się rozmaitymi bodźcami fizycznymi pobieranymi z natury lub wytwarzanymi za pomocą specjalnych urządzeń. Do zabiegów fizykoterapeutycznych zalicza się np.: ciepłolecznictwo, światłolecznictwo, elektroterapię, ultradźwięki, wodolecznictwo i inne.
Masaż jest wykonywany głównie dłońmi i polega na wywieraniu odpowiedniego ucisku na tkanki. Masażysta wykorzystuje określone ruchy w określonym tempie i z odpowiednią siłą, zgodnie z przebiegiem mięśni oraz tkanek − od ich obwodu do serca.
Dział, który omówimy najszerzej, to kinezyterapia. Z greckiego kinesis oznacza ruch. Kinezyterapia jest to więc leczenie ruchem lub gimnastyka lecznicza. Aktywność fizyczna staje się środkiem leczniczym mającym wpływ na cały organizm. Chcąc zakwalifikować pacjenta do kinezyterapii, fizjoterapeuta powinien przeprowadzić badanie pacjenta obejmujące: wywiad, pomiary linijne długości i obwodów, badanie zakresu ruchu w stawach, ocenę siły mięśniowej, ocenę wydolności ogólnej, badanie czynnościowe, badanie odruchów neurologicznych oraz inne. Kinezyterapia obejmuje zabiegi o działaniu miejscowym i ogólnousprawniającym oraz metody kinezyterapeutyczne. Fizjoterapeuci pracują najczęściej w określonych dziedzinach; najczęściej są to: rehabilitacja kardiologiczna, neurologiczna, pulmunologiczna, ortopedyczna, pediatryczna i inne.
W niniejszym artykule skupimy się na współpracy dietetyka z fizjoterapeutą wyspecjalizowanym w zakresie metod kinezyterapeutycznych (terapia manualna oraz medyczny trening terapeutyczny), pracującym głównie z pacjentami z zaburzeniami ortopedycznymi. Najogólniejszym wskazaniem do wizyty u fizjoterapeuty jest choroba pochodząca z narządu ruchu. Jej głównym objawem jest ból wyzwalany podczas ruchu. Pacjent poradni dietetycznej najczęściej był już wcześniej u lekarza ortopedy, który zdiagnozował daną jednostkę chorobową – warto o to zapytać przed zaplanowaniem dalszych działań.
Od pewnego czasu coraz bardziej popularny jest trend prowadzenia pacjenta przez cały zespół terapeutyczny. W skład takiego zespołu najczęściej wchodzą: lekarz, psycholog, dietetyk, fizjoterapeuta, pielęgniarka i − w zależności od potrzeby − specjaliści z innych dziedzin. W artykule postaramy się odpowiedzieć na pytania: jaka jest rola fizjoterapeuty, czy warto rozwijać współpracę na linii dietetyk − fizjoterapeuta oraz kiedy należy skierować pacjenta do specjalisty fizjoterapii i jakie korzyści dla pacjenta mogą wynikać z tej współpracy.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Istnieje wiele badań potwierdzających skuteczność stosowania kofeiny w kontekście poprawy zdolności wysiłkowych. Jednak znaczna część protokołów badawczych wykorzystuje w celu ilościowego oznaczenia efektu tzw. badanie do wyczerpania (ang. time to exhaustion, TTE), podczas którego uczestnicy wykonują czynność (najczęściej bieg na bieżni lub jazda na cykloergometrze), aż do momentu, w którym nie są w stanie kontynuować zadania z określoną intensywnością.
Tradycyjnie węglowodany (CHO) postrzegane są jako główny substrat energetyczny wykorzystywany w trakcie ćwiczeń wykonywanych z dużą intensywnością. Podczas długotrwałego wysiłku fizycznego egzogenna podaż CHO może pomagać w utrzymaniu odpowiedniego stężenia glukozy we krwi, zapobiegając tym samym wystąpieniu hipoglikemii.
Miód lipowy powstaje z nektarów i spadzi. W polskim klimacie pszczoły pozyskują go głównie z lipy szerokolistnej (Tilia platyphyllos) i lipy drobnolistnej (Tilia cordata). Może mieć barwę od jasnożółtej do lekko zielonej i zależy ona od okresu jego zbioru, im później pozyskiwany tym odcień jest ciemniejszy. Podczas krystalizacji staje się złocistożółty. Jego smak jest określany jako ostry, gorzkawy, delikatnie ziołowy. Zapach wyraźnie lipowy.
W medycynie naturalnej wykorzystywany jest do wspomagania leczenia zapalenia górnych dróg oddechowych, przeziębienia i grypy. Dodatkowo wykazuje działanie rozgrzewające, przeciwgorączkowe i wykrztuśne. Wiele osób sięga po niego gdy jest narażonych na silny stres, gdyż ma właściwości uspokajające i odprężające.
