Zaburzenia karmienia są problemem bardzo złożonym, w związku z czym diagnostyką oraz leczeniem dziecka powinien zajmować się zespół terapeutyczny złożony z lekarza pediatry, dietetyka, psychologa i logopedy1.
Diagnostyka zaburzeń karmienia powinna opierać się na dokładnym wywiadzie, w czasie którego należy ustalić przede wszystkim, kiedy pojawiły się pierwsze problemy z karmieniem i jaki mają obecnie charakter: czy dziecko odmawia jedzenia, czy preferuje tylko określone produkty i potrawy, czy wydłużył się czas posiłków, czy dziecko się krztusi oraz czy dziecko posiada odpowiednie umiejętności gryzienia i połykania. Pytania powinny dotyczyć również okresu okołoporodowego oraz rozwoju psychoruchowego dziecka, w tym kolejności i tempa nabywania nowych umiejętności w zakresie motoryki. Istotne są także informacje dotyczące istniejących zaburzeń czynności przewodu pokarmowego (zaparcie stolca, biegunki, bóle brzucha, kolki, ulewania i wymioty), przebytych chorób i stosowanego leczenia oraz sytuacji rodzinnej dziecka.
Wywiad żywieniowy przeprowadzony u dzieci z zaburzeniami karmienia powinien obejmować zarówno historię karmienia, jak i ocenę aktualnego sposobu żywienia. Analiza historii karmienia dotyczy: sposobu karmienia w okresie niemowlęcym (naturalne, sztuczne), etapów rozszerzania diety, podawanych płynów, konsystencji posiłków oraz sposobu ich przygotowywania.
Zaburzenia karmienia najczęściej dotyczą niemowląt i małych dzieci. To sytuacja, w której dziecko odmawia przyjmowania pokarmu, jest niezdolne do jedzenia lub ma trudności z jedzeniem. Problem ten występuje dość często (25-40% pacjentów do 3 roku życia), jednak w większości przypadków są to jedynie łagodne zaburzenia związane z nieprawidłowym karmieniem.
